Bp Jan Zając odnosząc się do tamtego dnia, zaznacza, że potrzeba zmienić nieco perspektywę myślenia. - W ostatnich dniach bardzo dużo mówi się o 40. rocznicy zamachu na papieża Polaka. A to przecież powinno być w naszej pamięci 40. rocznica, ale cudu! Cudu ocalenia życia św. Jana Pawła II - wskazuje.

W tamtym okresie biskup pełnił funkcję proboszcza parafii św. Szczepana w Krakowie. Kiedy przygotowywał się do wieczornej Mszy św., od jednego z pracowników, który słuchał radia, dowiedział się o zamachu na Ojca Świętego.

- To było zdziwienie i szok. I jednocześnie strach i bojaźń. Sądzę, że zamarł wtedy cały świat. Myślą ogarnąłem wtedy od razu papieża Polaka, ale także jego sekretarza, obecnego kard. Stanisława Dziwisza, zastanawiając się co on przeżywa. I zaczęła się wielka modlitwa na kolanach, bardzo jednocząca. Trwająca przecież całe dni i noce w Krakowie, którą niejako zwieńczył Biały Marsz w Krakowie - opowiada.

Ocenia, że ówcześni ludzie mieli nadzieję, że kule zamachowcy nie odbiorą jednak życia papieżowi Polakowi. - Że jednak Maryja poprowadziła drogę ich wystrzału i wszystko zakończy się dobrze. A kiedy usłyszeliśmy głos Ojca Świętego ze szpitala już wiedzieliśmy, że naprawdę tak było. I po tych słowach odżyła nadzieja, że św. Jan Paweł II wróci jak najszybciej do swojej posługi na Stolicy Piotrowej - podsumowuje.

Br. Grzegorz Marszałkowski, dyrektor Dzieła Pomocy św. Ojca Pio 13 maja 1981 r. miał zaledwie 12 lat. - To, co pamiętam to wielki niepokój, jak i ogrom lęku o życie papieża. Byłem wtedy ministrantem i następnego dnia po zamachu miałem dyżur na porannej Mszy św. - wspomina.

Dodaje, że to był bardzo trudny czas dla Polski i całego Kościoła. - Pamiętam jak podczas tej Eucharystii wszyscy płakaliśmy i modliliśmy się gorąco do Boga o zdrowie i życie dla św. Jana Pawła II - opisuje.

S. Elżbieta Siepak ZMBM wspomina, że 13 maja 1981 r. „świat się zawalił”. Nie była ona wtedy jeszcze w zakonie, ale pracowała w radiu uniwersyteckim. - Pamiętam jak bardzo ludzie zjednoczyli się wtedy na modlitwie. I to nie tylko za św. Jana Pawła II, ale również chorującego prymasa Stefana Wyszyńskiego - mówi.

Tłumaczy, że kiedy te dwie wybitne postacie polskiego Kościoła znalazły się w tak trudnej sytuacji zdrowotnej, Polacy poczuli się bardzo zagubieni. - Obaj mieli niezwykłą duchową siłę i byli dla nas drogowskazami na drodze przemian do prawdziwej wolności w czasach komunistycznych. I nagle mogło się okazać, że obu z nich mogło zabraknąć. To był ogromy szok i wielka bojaźń, że tak wielkich autorytetów, które dawały ogromne poczucie bezpieczeństwa rodakom, może już nie być - podkreśla.

Potwierdza to jeden ze współorganizatorów słynnego Białego Marszu w Krakowie, który był wyrazem solidarności z papieżem znajdującym się po zamachu w Poliklinice Gemelli. - Polacy wtedy wierzyli, że wybór ich rodaka na Ojca Świętego to pierwsza wielka zmiana, która przywróci prawdziwą wolność w Polsce. Dlatego wieść o zamachu na papieża Polaka była szokiem. I to nie tylko dla Polaków, ale całego świata. Że ktoś odważył się podnieść rękę na Ojca Świętego - mówi Andrzej Bac.

Dodaje, że w Krakowie czuć było zjednoczenie dla papieża Polaka, które swoje apogeum osiągnęło 17 maja, podczas Białego Marszu. - Cisza towarzysząca temu przemarszowi była przejmująca. Ludzie zaprotestowali w ten sposób mocno przeciwko bólowi i przemocy na świecie, które tak mocno objawiły się w tym zamachu. I kiedy pod koniec Białego Marszu usłyszeliśmy głos Ojca Świętego na wielu twarzach pojawiły się wyraz ulgi i łzy wzruszenia - przywołuje z pamięci poruszające obrazy.