Kościół wspomina rokrocznie św. Karola Boromeusza, biskupa i wyznawcę, 4 listopada.(...) dzień 4 listopada jest poniekąd najdawniejszy, pierwszy. W ślad za nim idą inne dni, które się z nim dość blisko splatają. Jest przede wszystkim dzień 1 listopada, (...) dzień święceń kapłańskich - rok 1946. Potem dzień święceń biskupich. Wreszcie, przed (...) laty, dzień 16 października, wybór na Stolicę Piotrową. Te wszystkie dni łączą się i myślę, że ich korzeń najgłębiej tkwi w tym pierwszym, to znaczy w dniu Chrztu Świętego; wszystko z tej łaski, z tego sakramentu, w naszym życiu wynika.
                                                                  Jan Paweł II, audiencja ogólna 1981

Najstarsze wzmianki w księgach parafialnych sięgają XVIII wieku. Przodkowie zajmowali się głównie rolnictwem. Ojciec przyszłego papieża, Karol Wojtyła senior, urodzony 18 lipca 1879 roku w Lipniku, powiat Biała, był zawodowym urzędnikiem wojskowym. Wcześniej ukończył w Białej niemiecką szkołę ludową, gimnazjum państwowe w sąsiednim Bielsku oraz terminował w zakładzie krawieckim. Jak wielu mieszkańców ówczesnego zaboru, posługiwał się biegle językiem polskim i niemieckim. 5 października 1900 roku został powołany do służby mundurowej w wojsku austriackim. Był to 56 pułk piechoty hrabiego Dauna (Graf Daun Regiment), w którym Karol Wojtyła pełnił funkcję podoficera rachunkowego oraz asystenta ewidencyjnego. Doświadczenie zdobywał w Powiatowej Komendzie Uzupełnień. W wojsku został odznaczony Żelaznym Krzyżem Zasługi z Wieńcem. Po 18 latach służby wojskowej otrzymał stopień oficerski.

Kardynał Karol Wojtyła w roku 1977 wspomniał jednego ze swoich patronów: „Na św. Karola Boromeusza patrzymy jako na wzór osobowy, niełatwy do naśladowania. Jest on jako święty szczególnym dziełem Łaski, owocem Odkupienia. Równocześnie jest świadkiem historii, która swym najgłębszym nurtem płynie jako dzieje zbawienia ludzi, społeczeństw i epok. Patrząc w stronę jego epoki, wmyślając się w dzieje jego życia, pragniemy włączyć się w ten sam nurt na dzisiejszej długości fali”. Ogromnym szacunkiem darzył także arystokratyczny ród Habsburgów. Podczas Mszy Świętej beatyfikacyjnej w roku 2004 tak przedstawił jednego z przedstawicieli tego rodu: „Podstawowym zadaniem chrześcijanina jest szukanie we wszystkim woli Bożej, rozpoznanie jej i wypełnienie. Przed tym wyznaniem codziennie stawał mąż stanu i chrześcijanin Karol Habsburg. W jego oczach wojna była czymś strasznym. Przejąwszy władzę w okresie burzliwych wydarzeń pierwszej wojny światowej, starał się wspierać pokojową inicjatywę mojego poprzednika Benedykta XV. Od samego początku cesarz Karol pojmował swój urząd jako świętą służbę poddanym sobie ludziom. Jego główną troską była realizacja powołania chrześcijanina do świętości również w działalności politycznej. Przy tym wielką wagę przywiązywał do kultywowania miłości społecznej. Niech będzie przykładem dla nas wszystkich, zwłaszcza dla tych, na których spoczywa ciężar odpowiedzialności politycznej w dzisiejszej Europie!” Syn cesarza, Rudolf Habsburg opisywał w swych wspomnieniach spotkanie rodziny z Ojcem Świętym, Janem Pawłem II: „Było to w czasie prywatnej audiencji, jakiej udzielił nam papież Wojtyła. Byli na niej moi synowie ze swymi rodzinami, była również moja matka, cesarzowa Zyta. Papież powitał nas niezwykle serdecznie. Z entuzjazmem opowiadał o moim ojcu, cesarzu Karolu. A zwracając się do mej matki, mówił do niej «moja cesarzowa» i czynił ukłon w jej stronę. W pewnej chwili powiedział: «A czy wiecie, dlaczego na chrzcie otrzymałem imię Karol? Dlatego, że mój ojciec żywił ogromny podziw dla cesarza Karola I, którego był żołnierzem»”.                                                                                                                                                             
Więcej informacji dotyczących biografii Św. Jana Pawła II znajduje się w nowym portalu: www.santojp2.pl