Metropolita rozpoczął homilię od nawiązania do przemówienia św. Pawła z I czytania. Zaznaczył, że miało ono dramatyczny charakter i było wyrazem troski apostoła o rodzący się Kościół. Arcybiskup podkreślił, że słowa św. Pawła do biskupów z Miletu można odnieść do przyszłych diakonów, ponieważ to oni asystują swoim hierarchom w pełnionych przez nich pasterskich posługach. Fakt ten powinien rodzić głęboką świadomość Kościoła, który nie jest charytatywną instytucją, a świętym zgromadzeniem samego Boga.

- Musicie mieć świadomość tego, czym jest Kościół i na służbę czego poświęcacie swoje życie. Kościół jest Boga, został nabyty przez Chrystusa Jego krwią. Na czele Kościoła stoją biskupi - pasterze zapatrzeni w najwyższego i dobrego Pasterza - Jezusa Chrystusa, który zna swoje owce.

Miarą poznania owiec jest miłość, która wyraża się w szczególnej więzi Kościoła z Bogiem, a także - kapłanów z Chrystusem. - Znajomość Chrystusa sprawia, że posługa diakonów w Kościele nabiera szczególnego charakteru i niezwykłej głębi. Macie stać się uczestnikami posługi pasterza, która musi znajdować swój fundament w łączności z Chrystusem.

W dalszej części homilii, arcybiskup nawiązał do pytań, które zadane zostaną kandydatom podczas obrzędu święceń. Dotyczą one posłuszeństwa biskupowi, głoszenia wiary, celibatu, odmawiania Liturgii Godzin. Zaznaczył, że głównym zadaniem diakonów jest służba Kościołowi na wzór Chrystusa.
- Łączność z Chrystusem, przez posługę przy ołtarzu, staje się fundamentem posłuszeństwa. Ono nie może być czysto jurydyczne. Wymiar jurydyczny jest następstwem tego, co jest istotą posłuszeństwa, a ono wynika ze związania się z Chrystusem, który jest wzorem posłuszeństwa Ojcu. To posłuszeństwo zmazało grzech nieposłuszeństwa i winę Adama.

Hierarcha podkreślił, że Chrystus oddał swoje życie za owce. Podobnie uczynili dwaj wielcy pasterze ziemi krakowskiej - św. Stanisław i św. Jan Paweł II. Przez ich pryzmat należy odczytywać sens posługi diakona i istotę jego służby Kościołowi. - Łatwo zapewne będzie wymówić słowo „przyrzekam". Wraz z jego wypowiedzeniem zaczyna się otwierać ogromna przestrzeń wierności temu, co się powiedziało, komu się powiedziało i dla kogo się powiedziało.

Posługa diakona może rodzić wątpliwości. Zdolna jest je pokonać Chrystusowa miłość, od której nic nie jest w stanie człowieka odłączyć. - Trzeba wam wchodzić w tajemnicę miłości Boga do Kościoła i szczególnie do Was, jako do tych, których On wezwał do służby przy sobie (...) Trzeba się tej miłości kurczowo trzymać i nie pozwolić się od niej oderwać.

Kończąc homilię, metropolita zapewnił przyszłych diakonów o swojej modlitwie. - Przystępujecie zatem do tego, aby wejść w szczególny hierarchiczny porządek życia Kościoła. Jesteśmy świadkami tego waszego wyniesienia do służby. Modlimy się, żeby Bóg, który rozpoczął w każdym z was swoje dobre dzieło, sam go dokonał.

Święcenia diakonatu z rąk metropolity krakowskiego przyjęło 14 alumnów: Michał Curzydło, Damian Dejner, Marek Figiel, Paweł Gędźba, Michał Kowalcze, Dominik Kowynia, Marek Kulman, Michał Kwiecień, Arkadiusz Litwiniuk, Andrzej Madej, Szymon Miłek, Piotr Piekart, Krzysztof Pierzchała, Jan Stołowski.