W homilii arcybiskup zaznaczył, że wniebowstąpienie Chrystusa jest ukoronowaniem Jego paschy. Zacytował słowa Benedykta XVI, wypowiedziane w Krakowie w 2006 roku. Papież analizował pytanie aniołów, skierowane do apostołów: „Dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo?”. Ojciec Święty zauważył, że pierwszy człon pytania odnosi się do ziemskiej rzeczywistości, drugi do niebiańskiej: „Stoimy na ziemi, tkwimy w niej korzeniami, wyrastamy z niej. Tu tworzymy dobro na rozległych polach codziennego bytowania, w sferze materialnej, ale także duchowej: we wzajemnych relacjach, w budowaniu wspólnoty ludzkiej, w kulturze. Tu doznajemy trudu wędrowców, zmierzających do celu krętymi drogami, pośród wahań, napięć, niepewności, ale z głęboką świadomością, że wcześniej czy później ta wędrówka osiągnie kres. I wtedy rodzi się refleksja: Czy to już wszystko? Czy ziemia, na której “stoimy”, jest naszym ostatecznym przeznaczeniem? (…). Jesteśmy wezwani, by stojąc na ziemi, wpatrywać się w niebo – kierować uwagę, myśl i serce w stronę niepojętej tajemnicy Boga. By patrzeć w kierunku rzeczywistości Bożej, do której od stworzenia powołany jest człowiek. W niej kryje się ostateczny sens naszego życia”.

– Dzisiejszą Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego przeżywamy wspólnie z jubileuszem pana profesora – kontynuował swoje rozważania metropolita. – Nie zrozumielibyśmy Pana niezwykłej twórczości, gdyby nie owe dwa pytania. Dlaczego stoimy tutaj na ziemi i dlaczego stojąc na ziemi, jednocześnie pochylamy się ku niebu, ku Chrystusowi, który siedzi po prawicy Ojca, i który przyjdzie? – zastanawiał się arcybiskup i odwołał się do listu, który Jan Paweł II napisał do artystów w 1999 roku. Papież wyjaśnił w nim, że artysta, przez swoją twórczość, objawia się jako „obraz Boży”, kształtując materię własnego człowieczeństwa. – Artysta może zrozumieć siebie, wpatrując się w Jezusa Chrystusa – podkreślił metropolita i ponownie wracając do słów św. Jana Pawła II, złożył profesorowi życzenia. – „Oby piękno, które będziecie przekazywać pokoleniom przyszłości, miało moc wzbudzania w nich zachwytu! W obliczu świętości życia i człowieka, w obliczu cudów wszechświata zachwyt jest jedyną adekwatną postawą. Właśnie zachwyt może się stać źródłem owego entuzjazmu «do pracy», o którym mówi Norwid. Tego entuzjazmu potrzebują ludzie współcześni i jutrzejsi, ażeby podejmować i przezwyciężać wielkie wyzwania jawiące się już na widnokręgu. Dzięki niemu ludzkość po każdym upadku będzie mogła wciąż dźwigać się i zmartwychwstawać. W tym właśnie sensie powiedziano z proroczą intuicją, że piękno zbawi człowieka”. Panie profesorze! Niech piękno, które jest owocem Bożego daru i twojej pracy, nieustannie zbawia nas i tych wszystkich, którzy przyjdą po nas – zakończył arcybiskup.

Po skończonej Eucharystii życzenia prof. Kućmie złożyły władze samorządowe, przedstawiciele Senatu Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, Związek Polskich Artystów Plastyków i środowisko krakowskich artystów.

Profesor Wincenty Kućma ukończył studia artystyczne na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W swojej twórczości rozwija działalność w zakresie rzeźby monumentalnej, małych form rzeźbiarskich, medalierstwa, rysunku, projektowania wnętrz sakralnych oraz urbanistyki. Jest m.in. autorem projektu „Ołtarza Trzech Tysiącleci”, który stoi na dziedzińcu krakowskiego klasztoru paulinów na Skałce. Przy kościele św. Józefa na Podgórzu istnieje jego stała galeria rzeźby plenerowej. Dodatkowo, z okazji jubileuszu 85-lecia życia i 70-lecia pracy twórczej prof. Kućmy, w podgórskim kościele zorganizowano wystawę rysunku, reliefu i rzeźby.