Na początku Mszy św. głos zabrał o. Piotr Cuber, który powiedział że noworoczna pasterka w tej świątyni jest piękną tradycją i wyraził swą radość z obecności arcybiskupa.

W homilii metropolita nawiązał do Ewangelii św. Łukasza, w której jest mowa o pasterzach, którym objawił się anioł, przekazując wspaniałą nowinę. Posłuszni jego słowom, ruszyli na spotkanie nowonarodzonego Zbawiciela. Wszystkie słowa i wydarzenia Maryja zachowywała i rozważała w swym sercu. Po upływie ośmiu dni dziecko poddano obrzezaniu i nadano Mu imię Jezus. W związku z tymi słowami, zawartymi w Ewangelii chrześcijanie zaczęli zadawać sobie pytania kim jest w swej istocie Bóg i Jezus. Kiedy wyznawcy Chrystusa wyszli z katakumb, dyskusje na ten temat stały się publiczne, a w dogmatach próbowano wyrazić najbardziej istotne przesłania wiary. Pierwsze wielkie sobory podejmowały tematy Trójcy Świętej i tego, kim jest Jezus oraz Maryja. Podczas soboru efeskiego potwierdzono, że Maryja jest Bożą Rodzicielką. Ta prawda zaczęła się błyskawicznie rozprzestrzeniać wśród ludzi, którzy zaczęli oddawać cześć Matce Boga. Wyrazem tego stała się bazylika Matki Bożej Większej, w której przechowywane są relikwie żłóbka świętego. Stamtąd na cały świat rozszerzała się prawda o Maryi – Bogarodzicy.

Zakorzeniła się ona także w sercach Polaków, o czym świadczy pierwszy utwór napisany po polsku – „Bogurodzica”. Pierwsze strofy są poświęcone Maryi, która jest pełna łaski, niepokalana i wolna od jakiejkolwiek zmazy. Polacy błagali Bogurodzicę sławioną przez Boga, aby przyczyniła się, by Chrystus jak najszybciej przyszedł na ziemię jako Sędzia. Druga strofa pieśni jest poświęcona samemu Jezusowi. Wierni prosili, by Jezus usłyszał ich modlitwy, błogosławił ich życiu na ziemi i pozwolił dostąpić szczęśliwości wiecznej. To treść hymnu Polski, śpiewanego podczas ważnych wydarzeń historycznych.

Św. Paweł w Liście do Galatów pisał, że gdy nadeszła pełnia czasów, Bóg zesłał swego Syna, zrodzonego z niewiasty. Fundamentalne dla ludzkości wydarzenie miało miejsce właśnie za sprawą Maryi, ponieważ z niej narodził się Jezus.  – Na dowód tego, że jesteście synami, Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna swego, który woła: „Abba, Ojcze”. A zatem nie jesteś już niewolnikiem, lecz synem. Jeżeli zaś synem, to i dziedzicem z woli Bożej – pisał Apostoł Narodów. Metropolita podkreślił, że Syn Boży stał się człowiekiem, aby wszyscy ludzie mogli stać się dziećmi Bożymi. Dzięki Duchowi Świętemu wierni mogą wołać do Boga „Abba – Ojcze”. Tak zwracać się do Stwórcy może tylko Jego dziecko, które spodziewa się dziedzictwa – udziału w chwale Chrystusa. Św. Paweł podkreślał, że to ku wolności Jezus wyswobodził ludzi. – Jesteśmy powołani do wolności. Jesteśmy wyzwoleni do wolności przez Chrystusa i Jemu za wolność naszego ducha powinniśmy dziękować – stwierdził arcybiskup.

Po wiekach św. Franciszek ułożył przepiękny hymn ku czci Bogurodzicy. Jego wersety wychwalają Ją i podkreślają Jej związek z Trójcą Przenajświętszą. Św. Franciszek kierował ku Niej pochwały i pozdrowienia, wyrażające językiem poetyckim Jej godność. Wychwalał także Jej cnoty, którymi pragnie żyć lud Boży. Arcybiskup powiedział, ze Bóg daje swe łaski, by ludzie mimo swych grzechów pozostali wierni Bogu. Zsyła je Syn Boży, także za wstawiennictwem Przenajświętszej Maryi.

Przypomniał, że w Nowy Rok przypada uroczystość Bożej Rodzicielki. – Z Jej imieniem na ustach, razem z Nią wpatrzeni w Bożego Syna, z wielkim zaufaniem i z ogromną pokorą, prosimy słowami wspaniałej polskiej kolędy: „Podnieś rękę Boże Dziecię, błogosław Ojczyznę miłą. W dobrych radach, w dobrym bycie, łącząc jej siłę z Twą siłą. Dom nasz i majętność naszą i wszystkie wioski z miastami”. Błogosław, Boże Dziecię – zakończył metropolita.