W czasie homilii metropolita krakowski wskazał na „arcykapłańską posługę” Jezusa, który złożył Ojcu ofiarę całopalną z siebie samego na ołtarzu krzyża, co zapowiedział w Wieczerniku, a wisząc na krzyżu, modlił się za cały świat „przeniknięty grzechem, słabością, niekiedy wręcz nikczemnością”. Owocem tej ofiary jest zbawienie, a pierwszym jego przejawem jest Matka, którą z wysokości krzyża otrzymał od Jezusa umiłowany uczeń, a wraz z nim każdy wierzący. Arcybiskup zwrócił uwagę na zachętę płynącą z Listu do Hebrajczyków: „trwajmy mocno w wyznawaniu wiary; przybliżmy się z ufnością do tronu łaski” i zaznaczył, że w czasie wielkopiątkowej liturgii Kościół zbliża się do tego „tronu łaski” przez szczególnie uroczystą w tym dniu modlitwę powszechną i centralny moment, jakim jest adoracja krzyża. Zauważył, że trzykrotny śpiew „Oto drzewo krzyża, na którym zawisło zbawienie świata” jest „przejmującym dopełnieniem” słów Pana Jezusa wypowiedzianych podczas Ostatniej Wieczerzy: „To jest ciało moje, które za was będzie wydane. To jest kielich krwi mojej nowego i wiecznego przymierza, która za was i za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów”.

Odpowiedzią wiernych na uroczyste ukazania krzyża są słowa „Pójdźmy z pokłonem”. – Będziemy podchodzić do krucyfiksu, przyklękać i symbolicznym ucałowaniem wyrażać przyjęcie, a zarazem wdzięczność za właśnie tak dokonane przez Jezusa zbawienie i odkupienie. Będziemy na wzór św. Pawła tak właśnie chlubić się krzyżem – mówił abp Marek Jędraszewski, zaznaczając, że w przeciwieństwie do Żydów, wierzący w Chrystusa widzą w krzyżu bezmiar miłości Jezusa, który dla zbawienia człowieka tak bardzo się uniżył. W tym kontekście zacytował Pawłowy hymn o kenozie Syna Bożego oraz fragment Pieśni o ukrytym Bogu Karola Wojtyły.

Metropolita krakowski zauważył, że gest szacunku i czci wobec krzyża jest z jednej strony wynagrodzeniem Chrystusowi za zniewagi całego świata, ale też osobiste, a z drugiej strony w tym pokornym geście wyraża się żal za własne upadki i grzechy, mając nadzieję na przebaczenie. Przywołał taki właśnie żal i takie pragnienie otrzymania przebaczenia wyrażone przez Blaise’a Pascala.

– Stajemy przed krzyżem i wobec krzyża mając szczególne doświadczenie prawdy, którą jest sam Chrystus do krzyża przybity – mówił arcybiskup zaznaczając, że Jezus wobec uczniów sam siebie nazwał „drogą i prawdą, i życiem”, a przed Piłatem stwierdził, że „na to przyszedł na świat, aby dać świadectwo prawdzie”. Metropolita zastanawiał się, jaka to jest prawda. – Jest to prawda, która się naraża innym. (…) Jest to prawda prześladowana. (…) Jest to prawda, która wyzwala. (…) Jest to prawda, która daje prawdziwą wolność – wyliczał.

– Oto drzewo krzyża, na którym zawisła Prawda zbawiająca świat. Venite adoremus – pójdźmy z pokłonem. Dajmy się przyciągnąć przez Prawdę i do Prawdy, która pragnie nas wyzwolić i uczynić prawdziwie wolnymi na wieczność całą – zakończył arcybiskup.