Na początku homilii abp Marek Jędraszewski zwrócił uwagę, że podczas Ostatniej Wieczerzy Chrystus nazwał Apostołów przyjaciółmi. – Już nie słudzy Chrystusa, ale razem z Chrystusem słudzy Kościoła – mówił metropolita krakowski. Kryterium przyjaźni z Chrystusem jest wiedza o Ojcu, którą Jezus przekazał uczniom zarówno słowami, jak i czynami, a szczególnie swoją paschą. Przez śmierć na krzyżu Jezus objawił prawdę o Ojcu bogatym w przebaczenie i miłosierdzie.

Szczególnym zadaniem przyjaciół Chrystusa jest pośrednictwo między ludźmi a Bogiem. To zadanie realizuje się poprzez szafarstwo najpierw słowa, a także sakramentów. W tym kontekście arcybiskup zwrócił uwagę na Eucharystię i jej najbardziej wzniosły moment, czyli wielką doksologię, w czasie której kapłan w imieniu całego Kościoła oddaje chwałę Bogu. – „Przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie…”. Tak dalece idzie ta jedność człowieka, słabego przecież, narażonego na różnego rodzaju trudności, w którym Chrystus widzi swojego przyjaciela, a jednocześnie narzędzie działalności zbawczej – mówił metropolita krakowski i dodawał, że zakorzenienie w Chrystusie, by wszystko czynić przez Niego i z Nim, objawia się także w sakramencie pokuty i pojednania, gdy prezbiterzy odpuszczają grzechy penitentom. 

Arcybiskup podkreślił także konieczność modlitwy kapłańskiej za Kościół – począwszy od brewiarza, przez codzienną przejawiającą się całym dniem zajęć i pracy, aż po adorację przed Najświętszym Sakramentem. – Święcenia kapłańskie stanowią szczególny początek niezwykłej przygody przyjaźni z Chrystusem – przyjaźni, bo On tak chce, bo On tak nazwał tę relację z uczniami. Przygoda wierności. Przygoda świętości – mówił metropolita wskazując, że Chrystusowy kapłan każdego dnia coraz bardziej jednoczy się z Chrystusem Arcykapłanem; ofiaruje Bogu samego siebie w czystości serca i celibacie; został nazwany przyjacielem, ale wie, że ta przyjaźń wymaga od niego służby Chrystusowi i Kościołowi, aby ludzi doprowadzić do zbawienia. Chrystusowy kapłan jest posłuszny swojemu biskupowi i jego następcom, a w ten sposób jest posłuszny Kościołowi; w sakramencie pokuty i pojednania doświadcza tego, kim jest Bóg jako Ojciec bogaty w miłosierdzie. Arcybiskup podkreślił, że kapłan pod żadnym pozorem nie może dyspensować się z służby w konfesjonale, ale ma być pośrednikiem Bożych łask.

Metropolita zachęcał kandydatów do święceń, aby codziennie modlili się o wierność przyjaźni z Chrystusem, a wszystkich zgromadzonych w katedrze prosił o modlitwę za przyszłych prezbiterów.

Diakoni przyjmujący dzisiaj święcenia w katedrze na Wawelu wstąpili do Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Krakowskiej w 2016 roku. Przyjętych zostało wówczas 36 kleryków z Archidiecezji Krakowskiej oraz Diecezji Bielsko-Żywieckiej. Dzisiaj rocznik liczy 17 osób. Patronem rocznika jest błogosławiony Władysław Bukowiński. Przygotowania do święceń diakonatu trwały pięć lat. Był to czas wypełniony modlitwą, studiami na Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II oraz wieloma praktykami duszpasterskimi. Przez ostatni rok diakoni odbywali roczne praktyki w parafiach obu diecezji.

W katedrze na Wawelu święcenia prezbiteratu z rąk abp. Marka Jędraszewskiego przyjęło ośmiu diakonów z Archidiecezji Krakowskiej: Marcin Chołodniuk z parafii Świętego Krzyża w Zakopanem, Piotr Drzyżdżyk z parafii św. Wojciecha i Jerzego w Zatorze, Krzysztof Jakubiak z parafii Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Myślenicach, Mateusz Mroszczak z parafii Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny w Gronkowie, Mateusz Ostwald z parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Nowym Targu, Marcin Pytko z parafii Przenajświętszej Trójcy w Czernichowie, Paweł Sowa z parafii św. Apostołów Szymona i Judy Tadeusza w Skawinie, Mateusz Zbroja z parafii św. Franciszka z Asyżu w Zabierzowie.

Ponadto dziś, w katedrze św. Mikołaja w Bielsku-Białej, święcenia prezbiteratu z rąk bp. Romana Pindla przyjęło dziewięciu diakonów pochodzących z Diecezji Bielsko-Żywieckiej.

Tradycją praktykowaną przez kolejne roczniki alumnów Archidiecezji Krakowskiej i Diecezji Bielsko-Żywieckiej jest przygotowanie własnego projektu stuły przed przyjęciem święceń diakonatu. Podkreśla to więź wynikającą z odbywanego wspólnie przygotowania do kapłaństwa. Zwyczajowo stuł takich używa się później choćby podczas liturgii z udzieleniem święceń, celebracji rocznikowej oraz koncelebry Mszy wspólnotowej, której przewodniczy biskup diecezjalny. Niejednokrotnie kompozycja zdobień tychże szat w swojej symbolice zawiera odwołanie do osoby patrona, towarzyszącego rocznikowi od początku formacji seminaryjnej.

Na szczycie stuły umieszcza się zwykle krzyż, całowany podczas zakładania lub zdejmowania szaty. Tutaj przyjął on formę równoramienną, grecką, z wpisaną weń gwiazdą ośmioramienną. To znak tajemnicy Wcielenia. Przedstawienie Najświętszego Serca Pana Jezusa otoczone promieniami stanowi przypomnienie, że kapłaństwo sakramentalne to udział w jedynym kapłaństwie Chrystusowym. Symbol Pisma Świętego to zwrócenie uwagi na fakt, że w misję kapłaństwa służebnego wszystkich stopni głęboko wpisuje się zadanie głoszenia Słowa Bożego. Przykładem wierności temu obowiązkowi jest patron rocznika nowych diakonów, bł. ks. Władysław Bukowiński. Jego działalność duszpasterska w Związku Sowieckim, na terenie dzisiejszego Kazachstanu, była naznaczona heroizmem w przepowiadaniu Ewangelii, na przekór programowej ateizacji tamtejszego społeczeństwa. Na kartach otwartej księgi wypisano fragment 1. Listu św. Jana Apostoła: „DEUS PRIOR / DILEXIT NOS” („Bóg pierwszy nas umiłował”). To bezpośrednie nawiązanie do postaci patrona rocznikowego, który na swoim obrazku prymicyjnym wypisał słowa: „Miłujmy Boga, iż Bóg nas pierwej umiłował” (1 J 4, 19). Obrazy kłosów i latorośli prowadzą nas ku tajemnicy Eucharystii. Gałązka cierniowa uświadamia, że dar z własnego życia wiąże się z cierpieniem.