W rozmowie z Radiem Watykańskim abp Grzegorz Ryś zwrócił uwagę, że dla rozumienia Soboru istotne są dwa teksty. Pierwszy został wygłoszony przez św. Jana XXIII na otwarcie tego wydarzenia, a drugi przez św. Pawła VI podczas zamknięcia go. Metropolita łódzki zauważył, że w obu wystąpieniach mowa jest o odejściu od ducha ekskomunikowania, wyklinania, osądzania oraz oceniania. Zostaje przyjęta zupełnie inna perspektywa.

„Paweł VI nie miał jakichś złudzeń na temat tego, jaki jest świat dookoła. W tym samym tekście mówi, że przed Soborem widać było zderzenie dwóch prądów: z jednej strony, wiara w Boga, który stał się człowiekiem, a z drugiej strony bałwochwalstwo człowieka, który przyznaje sobie coraz bardziej boskie prerogatywy. To jest ostro zarysowane napięcie pomiędzy Kościołem a światem, ale przy całej jasności widzenia tego napięcia, papież mówi, że jedyną właściwą postawą z naszej strony jest paradygmat Miłosiernego Samarytanina – podkreślił abp Ryś. - To jest właśnie to pełne miłości nastawienie do świata, także wtedy, gdy on wydaje się niewiele rozumieć z tego, co Kościół ogłasza jako Dobrą Nowinę. Pamiętajmy, że czas napięcia pomiędzy Kościołem a światem przed Soborem Watykańskim II był dość długi, sięga przełomu XVIII i XIX wieku. Dobrze ponad 100 lat narastała przepaść pomiędzy Kościołem a światem. Mało kto chciał przerzucać mosty z jednej na drugą stronę. Myślę, że nawet Leon XIII, papież wielkiego otwarcia miał z tym problem i dopiero Duch Święty poradził sobie z tym na Soborze Watykańskim II.“