Po raz pierwszy uroczystościom przewodniczyć będzie ordynariusz diecezji Chimbote w Peru, na terenie której ćwierć wieku temu franciszkanie posługiwali i ponieśli śmierć męczeńską. Arcybiskup Ángel Francisco Simón Piorno zwiedzi również franciszkańskie seminarium, w którym Błogosławieni przez sześć lat przygotowywali się do posługi misyjnej.

Na zakończenie Eucharystii ordynariusz krakowskich franciszkanów o. Marian Gołąb pośle trzech braci na misje - dwóch do Uzbekistanu i jednego na Ukrainę.

***

Kongregacja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów zatwierdziła teksty liturgiczne ku czci błogosławionych Michała Tomaszka i Zbigniewa Strzałkowskiego w języku polskim.

„Na mocy władzy udzielonej tej Kongregacji przez Papieża Franciszka, bardzo chętnie zatwierdzamy tekst polski kolekty i drugiego czytania dla Godziny czytań Liturgii Godzin ku czci błogosławionych Michała Tomaszka i Zbigniewa Strzałkowskiego, kapłanów i męczenników" - napisali Prefekt Kongregacji Robert kard. Sarah i Arcybiskup Sekretarz Artur Roche.

List z decyzją Watykanu przekazał kurii krakowskiej prowincji franciszkanów Prokurator Generalny Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych o. Maurizio Di Paolo. Pismo wpłynęło do Prowincjałatu 23 maja, w 30. rocznicę święceń kapłańskich bł. Michała Tomaszka. Tego dnia w zakonie franciszkanów obchodzone jest ponadto święto rocznicy poświęcenia asyskiej Bazyliki św. Franciszka.

***

Kolekta

Boże, Ty powołałeś błogosławionych Michała i Zbigniewa, prezbiterów, do naśladowania Chrystusa za przykładem św. Franciszka z Asyżu, † i dla dobra powierzonego im ludu umocniłeś ich Twoim Duchem aż do męczeństwa *, spraw, abyśmy za ich wstawiennictwem wzrastali w miłości do Ciebie i w pokornej służbie wobec najmniejszych. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków.

II Czytanie Godziny czytań
Z homilii błogosławionego Zbigniewa, prezbitera i męczennika
(Legnica, 5 czerwca 1988. Kraków, Archiwum Prowincjalne OFMConv)

W kapłanie, pośród ludzi, obecny jest Chrystus

Drodzy Bracia i Siostry, wszyscy jesteśmy zjednoczeni w jedną wspólnotę Bożą, w jednym kapłaństwie Chrystusa, jedną wiarą, tymi samymi ślubami zakonnymi.

Radość jest uczuciem i stanem, którego nie da się zamknąć w sobie, który potrzebuje wyrazu zewnętrznego, a wręcz domaga się dzielenia nim z innymi. To kapłaństwo Chrystusowe niesie człowiekowi i światu wolność, czyli wolność od grzechu, niesie człowiekowi i światu nadzieję, czyli nadzieję szczęścia wiecznego. Te właśnie wartości dla człowieka, dla chrześcijanina spływają z krzyża Chrystusowego, bo Chrystus jest najwyższym i jedynym kapłanem. Kapłani, którzy poprzez pokolenia znaczą historię rodzaju ludzkiego na ziemi, to tylko ci, na których spoczywa moc kapłaństwa Chrystusa. Przez nich Chrystus jest obecny w życiu człowieka i w dziejach świata. Każdy kapłan dzieli to, co przeżył Chrystus, każdy kapłan solidarnie ze swoim Mistrzem doświadcza tego, co On zniósł dla naszego zbawienia. Przeglądając karty Ewangelii, wsłuchując się w to natchnione słowo czytane w kościele, widzimy Chrystusa-Kapłana samotnego, bo Chrystus przynosząc miłość człowiekowi pozostał samotny. Przynosząc dobrodziejstwo narodowi wybranemu i całemu rodzajowi ludzkiemu, spotkał się z niezrozumieniem. Jedynym, który Go zrozumiał, był Jego Ojciec Niebieski. Chrystus-Kapłan przyszedł, aby z miłości do Ojca i z miłości do człowieka złożyć ofiarę. To jest ofiara bezinteresowna, ofiara najwyższa, bo ofiara z samego siebie. Chrystus-Kapłan, głosząc Dobrą Nowinę doświadczał utrudzenia i zmęczenia. I tego wszystkiego będzie doświadczał każdy kapłan, który przyjmuje kapłaństwo Chrystusa, który decyduje się wiernie iść krok za krokiem za swoim Mistrzem Chrystusem.

Najważniejszym w życiu zakonnym pod przewodnictwem duchowym św. Franciszka, jest jego spojrzenie na kapłaństwo, jest jego postawa wobec kapłaństwa i wobec kapłanów. W pouczeniach dla braci powiedział jednoznacznie i kategorycznie, że w osobie kapłana trzeba przede wszystkim czcić Chrystusa obecnego wśród ludzi. Chrystus staje wśród nas w osobie kapłana, staje wśród nas, aby nadal przez usta kapłana głosić Dobrą Nowinę, żeby nam, małodusznym, mówić: „Odwagi!”, żeby nam mówić: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię”; żeby do każdego z nas wątpiącego, załamującego się powiedzieć: „Starczy ci Mojej łaski”.