Maria Danuta Michałowska urodziła się 7 stycznia 1923 roku w Krakowie i przez całe swoje życie związana była z tym miastem, gdzie nazywano ją „wielką Damą Polskiego Teatru”.

W 1940 roku jako aktorka rozpoczęła pracę pod kierunkiem Juliusza Osterwy, grała też ze Stefanem Jaraczem. W 1941 roku została filarem zespołu konspiracyjnego Teatru Rapsodycznego Mieczysława Kotlarczyka. Tam poznała Karola Wojtyłę, z którym pozostawała w wielkiej przyjaźni, aż do jego śmierci. 8 czerwca 1979 roku na Skałce Jan Paweł II wyznał, że jego „największym pragnieniem jest usłyszeć, chociażby na taśmie, recytację Danuty Michałowskiej”.

Po likwidacji Teatru Rapsodycznego (1953 r.), pracowała w Teatrze Starym. Gdy w 1957 roku reaktywowano teatr Kotlarczyka, wróciła do zespołu.

W swoim dorobku scenicznym miała m.in role Tatiany w „Eugeniuszu Onieginie” A. Puszkina, Telimeny w „Panu Tadeuszu” A. Mickiewicza, Muzy Wschodu w „Beniowskim” J. Słowackiego, Magdaleny w „Domu Bernardy Alby” F.G. Lorci i Szimeny w „Cydzie” P. Corneille’a.

W 1961 roku założyła Teatr Jednego Aktora, który po wyborze Karola Wojtyły na stolicę Piotrową, przekształciła w religijny Teatr Godziny Słowa. Z teatrem tym występowała w całej Polsce i wielu krajach świata. Była jedną z pierwszych interpretatorek poezji Karola Wojtyły. „W Teatrze Godziny Słowa chciałam służyć tej sprawie, której służy Wojtyła. I chciałam realizować teksty poświęcone duchowości. Może nie ściśle religii ile w szerszym zakresie duchowości. Najpierw mówiłam jego poezję, bo było na to ogromne zapotrzebowanie, ale ja nie czułam się w tej poezji, ja nie rozumiałam tej poezji, to nie był materiał mi bliski. (…) Ja byłam niezadowolona z tych moich wykonań, bo ta poezja była dla mnie za trudna. Ja nie dorosłam do Wojtyły, to trzeba było wielu lat, żeby ja dojrzała, żebym mogła z sensem powiedzieć jego utwory. Papież, a wiem to od Sióstr, które wszystko wiedziały, był najbardziej zadowolony z mojej interpretacji „Tryptyku” – mówiła Michałowska w wywiadzie udzielonym Centrum Myśli Jana Pawła II.

W latach 60. związała się z Państwową Wyższą Szkołą Teatralną. W 1980 roku została jej profesorem a w latach 1981-1984 pełniła funkcję rektora uczelni. Pedagogiem była przez 43 lata. Uczyła około 900. aktorów. Jej uczniami byli m.in. Olgierd Łukaszewicz, Wojciech Pszoniak, Jan Frycz, Krzysztof Globisz.

Jest autorką podręczników „Podstawy polskiej wymowy scenicznej”, „Mówić wierszem” i poezji „Nocą i przed świtem” a także wspomnień „Trzeba dać świadectwo”, „Karol Wojtyła artysta - kapłan”, „Pamięć nie zawsze święta”.

Jest laureatką wielu nagród, w tym Nagrody Wojewody Krakowskiego w dziedzinie kultury, w 1991 i 1992 roku. W 1997 roku otrzymała Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. A 10 lat później odebrała nadany przez ministra kultury i dziedzictwa narodowego Złoty Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis. W 2008 roku został jej nadany Tytuł Honorowego Obywatela Stołecznego Królewskiego Miasta Krakowa.