Dzięki pasterskiej posłudze kard. Karola Wojtyły jako metropolity krakowskiego (lata 1963-1978) kontynuowanej później podczas wielkiego pontyfikatu Jana Pawła II (lata 1978-2005), dzięki także inicjatywom kard. Franciszka Macharskiego, który był biskupem krakowskim w latach 1979-2005 Łagiewniki stały się międzynarodowym centrum pielgrzymkowym, do którego rocznie przybywa ponad 2 mln pątników. Kilka lat temu, w bezpośrednim sąsiedztwie Sanktuarium Bożego Miłosierdzia, z inicjatywy kolejnego biskupa krakowskiego kard. Stanisława Dziwisza (2005-2016) na Białych Morzach zostało wybudowane Centrum Jana Pawła II „Nie lękajcie się” – najważniejszy ośrodek kultu i pamięci największego z rodu Polaków i świętego papieża.

„Białe Morza” to ogromny teren w IX dzielnicy Krakowa pomiędzy ulicą Herberta a rzeką Wilgą, na południe od papieskiego Centrum. To określenie miejsca, w którym zostało wybudowane Centrum Jana Pawła II jest bardzo istotne, albowiem jest konsekwencją wynikającą z historii dwóch wiosek: Borek Fałęcki i Łagiewniki, które w 1941 r. zostały włączone do miasta Krakowa.

Jak podają źródła, Łagiewniki to dawna wieś położona na prawym brzegu Wilgi, natomiast Borek Fałęcki (obecna dzielnica Krakowa, w której znajdują się „Białe Morza”) to ówczesna wioska, której niegdyś właścicielem była kapituła krakowska; wioska, której nazwa wiąże się z istnieniem w tej okolicy lasu iglastego, z charakterystyczną dominantą Góry Borkowskiej.

Trzeba zatem jasno podkreślić, że Sanktuarium Świętego Jana Pawła II i papieskie Centrum znajdują się na „Białych Morzach”, a w Łagiewnikach jest Sanktuarium Bożego Miłosierdzia. Taka nomenklatura pozwala pielgrzymom przybyć do sanktuarium zgodnie z własną intencją, zaproszeniem czy pokazując je innym gościom przybyłym do Krakowa. Naturalną granicą między dwoma dzielnicami, kiedyś dwoma wioskami, jest rzeka Wilga, na której został wybudowany Most Miłosierdzia – dzisiaj łączący dwie dzielnice i dwa sanktuaria.

Papieskie Centrum stało się wyjątkowym miejscem na mapie stolicy Małopolski. To tutaj przed laty, w krakowskiej fabryce sody „Solvay” pracował młody Karol Wojtyła – przyszły Papież Jan Paweł II. W książce „Dar i tajemnica” tak pisał: „(…) po upływie lat wczesnej młodości takim seminarium stał się kamieniołom i oczyszczalnia wody w fabryce sody w Borku Fałęckim. Ale to już nie było tylko pre-seminarium, jak w Wadowicach. Fabryka stała się dla mnie, na pewnym etapie, prawdziwym seminarium duchownym, choć zakonspirowanym. Pracowałem w kamieniołomie od września 1940 roku, a w rok później przeszedłem do oczyszczalni wody do fabryki. Tak więc lata związane z kształtowaniem się ostatniej decyzji pójścia do seminarium wiążą się właśnie z tym okresem”.

Położone między Borkiem Fałęckim a Kurdwanowem osadniki Krakowskich Zakładów Sodowych „Solvay” były pod względem skali jakby odbiciem Zakrzówka. To właśnie tutaj przez 100 lat gromadzono zasolone wapno, stanowiące odpad fabryki Solvay, a powstające właśnie z wydobywanego na Zakrzówku wapienia.

W latach 90-tych rozpoczęto na tym obszarze prace rekultywacyjne oraz rozplantowano i zabezpieczono skarpy wraz z nawiezieniem ziemi i obsianiem trawą. Dzięki temu uzyskano ok. 80 ha terenów możliwych do zagospodarowania m.in. na cele rekreacyjne.

Jan Paweł II odwiedził Borek Fałęcki w 1997 roku (VI pielgrzymka do Polski). Jednym z pracowników zakładu, z którymi utrzymywał kontakt korespondencyjny, był Ernest Pischinger, pełniący w latach wojny funkcję kierownika laboratorium chemicznego (bezpośredni przełożony Karola Wojtyły w czasie Jego pracy w oczyszczalni wody). Na terenie byłego zakładu i w jego otoczeniu znajdują się liczne miejsca upamiętnienia robotniczej pracy przyszłego papieża w „Solvayu”.

11 października 2008 r., w przededniu obchodów 30. rocznicy wyboru Kardynała Karola Wojtyły na Stolicę Piotrową, na jednym z osadników rozpoczęła się budowa papieskiego Centrum Jana Pawła II „Nie lękajcie się!”, które stanowi dzisiaj największy na świecie ośrodek kultu Świętego Jana Pawła II.