Lista „grzeszków” tych, którzy nie wiedzą, nie czują sacrum, jest długa. Otwierają je bezradne matki płaczących dzieci, nie wyczuwające, że można wyjść z kościoła, a nie na siłę „walczyć” o uciszenie malca. Listę zamykają ci, którzy żują gumę w kościołach, albo uczestniczą w nabożeństwach ubrani w koszulki na ramiączkach lub w krótkie spodenki (bo przecież jest upał).

Byłem kiedyś w górach z grupą młodych ludzi i postanowiliśmy na urokliwej leśnej polanie odprawić niedzielną Eucharystię. Kiedy trwaliśmy w dziękczynieniu po Komunii świętej, nagle między nasze zgromadzenie wpadł mały chłopiec. Widząc nas krzyknął: „Mamusiu, tatusiu!” I ściszonym głosem dodał: „Tu jest kościół”. Słysząc to, ucieszyłem się z dwóch powodów. Po pierwsze, dzieciak wypowiedział ważną prawdę teologiczną: gdzie zbiera się wspólnota wierzących, tam jest Kościół. A po drugie: wiedział, że w kościele należy – jeśli jest taka potrzeba – mówić przyciszonym głosem.

Często odprawiam Msze święte w górach, nad morzem czy na Mazurach, w „katedrach” uczynionych przez samego Stwórcę. Dlatego jestem przyzwyczajony do nieodświętnego stroju w czasie Eucharystii. Jednak uwrażliwiam wtedy młodzież: załóżcie najlepsze ubranie, jakie akurat macie. I uśmiecham się w duchu, kiedy widzę wyciągane z plecaka pogniecione zwiewne sukienki czy tak czyste, jak na to pozwalają warunki, spodnie i koszule.

Strojem pokazujemy szacunek dla Boga, ale też i dla bliźnich. Na przyjęcie weselne panie zakładają suknie a panowie garnitury. A kościół, Eucharystia to przecież coś więcej niż wesele.