„Dać z siebie to, co najlepsze”: Dykasteria ds. Świeckich, Rodziny i Życia wręcza dzisiaj społeczności sportowej dokument przydatny do „budowania ludzkiego i coraz bardziej autentycznego sportu”.

Troska o sport nie jest niczym nowym w Kościele, który zawsze przejawiał szczególne zainteresowanie wszelkimi działaniami, które stawiają człowieka w centrum. W tym sensie tytuł dokumentu odsłania istotę i powód zainteresowania i zaangażowania Kościoła wobec sportu.

W centrum znajduje się bowiem człowiek, w swojej wyjątkowości stworzonej z ciała i ducha; trzeba, aby każda jego aktywność, w tym sport, była wspierana przez zestaw zalet i dobrych cech, które pozwalają nam wznieść się i nigdy nie wpaść w niebezpieczeństwa mogące zagrozić każdej ludzkiej działalności.

Pierwsza koncepcja, o której mowa, nieprzypadkowo dotyczy tego, aby „dawać z siebie wszystko”, co papież Franciszek wielokrotnie cytował w wielu swoich przemówieniach, zwłaszcza zapraszając młodych ludzi, aby „nie zadowalali się remisem” w życiu.

Sport opiera się na wartościach zaangażowania, poświęcenia, na idei pokonywania naszych granic ciężko pracując, bez oszukiwania, dążąc do zwycięstwa – ale nie za wszelką cenę – i jednocześnie ucząc się radzić sobie z porażką bez upadania.

Pięć sekcji składających się na dokument nie mają ambicji, by zrozumieć każdy aspekt różnorodnej aktywności sportowej, ale chcą zaoferować chrześcijańską perspektywę sportu, zwracając się do tych, którzy go uprawiają, do tych, którzy uczestniczą w nim jako widzowie, do tych, którzy przeżywają go jako technicy, sędziowie, trenerzy, rodziny, księża i parafie.

Pierwszy rozdział wyjaśnia powody, dla których Kościół interesuje się sportem i potrzebą duszpasterstwa sportu, pamiętając, że ten związek opiera się na trzech filarach: wysiłku fizycznym, koniecznym, aby sportowiec mógł wyrazić siebie, zaletach moralnych, które muszą wspierać jego zaangażowanie, pragnieniu pokoju, braterstwa i solidarności, jakie sport musi rozpowszechniać.

W drugim rozdziale dokument kreśli najważniejsze linie zjawiska sportowego i jego kontekstualizacji we współczesnym społeczeństwie: sport jako rodzaj stałej antropologicznej i powszechne zjawisko pozostające w zgodzie z prawie wszystkimi kulturami.

W trzecim rozdziale został pogłębiony temat znaczenia sportu dla człowieka. Zaczyna się od rozważań na tematy już znane katolickiej debacie na temat sportu (ciało-duch-dusza) w celu rozszerzenia perspektywy analizy na pewne cechy związane ze sportem; uczucia, które są częścią sportowego DNA i o których często się zapomina: duch poświęcenia, poczucie odpowiedzialności, szacunek dla zasad, umiejętność pracy w zespole, radość, odwaga, solidarność, harmonia.

Czwarty rozdział poświęcony jest otwartym wyzwaniom, pragnieniu wniesienia wkładu poprzez sport w promowanie autentycznych wartości, aby mogły dostarczyć każdemu sportowcowi dziedzictwo do pokonania wielu niebezpieczeństw, z którymi boryka się współczesny sport, takich jak doping, korupcja i bezwzględne chuligaństwo.

Piąty i ostatni rozdział poświęcony jest roli Kościoła jako rzecznika na tej ścieżce humanizacji poprzez sport. W domu, w rodzinie, w szkole, na siłowni, w parafii: wiele jest miejsc, w których wyraża się duszpasterstwo sportu, które pragnie rozwijać w każdej osobie, tej uprawiającej sport i tej kibicującej, ten zestaw dobrych cech i cnót, które charakteryzują dobrego sportowca, dobrego obywatela i dobrego chrześcijanina.

Papież o watykańskim dokumencie na temat sportu

Dla sportowca chrześcijańskiego świętość polega na uprawianiu sportu w taki sposób, aby służył on spotkaniu, kształtowaniu osobowości, dawaniu świadectwa i głoszeniu radości z bycia chrześcijaninem pośród tych, którzy go otaczają – czytamy w papieskim liście o okazji ogłoszenia przez Stolicę Apostolską dokumentu o sporcie. Nosi on tytuł „Dać z siebie to, co najlepsze” i został wydany przez Dykasterię ds. Świeckich, Rodziny i Życia. Ukazuje on chrześcijańskie rozumienie sportu i osoby ludzkiej, a także wyjaśnia, jaka jest rola Kościoła w świecie sportu i w jaki sposób sport może być narzędziem spotkania, formacji, misji i uświęcenia.

Franciszek szczegółowo omawia każde z tych zadań, poczynając od jego wymiaru wspólnotowego, który jednoczy ludzi ponad różnicami i staje się okazją do spotkania. Szczególną uwagę Papież poświęca wychowawczej roli sportu. Dobrze wiemy, w jaki sposób nowe pokolenia patrzą na sportowców i nimi się inspirują – pisze Ojciec Święty, wskazując jak ważne jest, by ci, którzy uprawiają sport byli także wzorem cnót.

Mówiąc z kolei o sporcie jako narzędziu misji i uświęcenia, Franciszek wspomina o uprawianiu sportu w duszpasterstwach młodzieży, parafiach, szkołach i stowarzyszeniach. Przyznaje, że jest to niekiedy jedyny sposób na otwarcie drogi do Chrystusa w tych miejscach i środowiskach, gdzie z różnych względów nie można Go głosić wprost. W takiej sytuacji osoby, które uprawiają sport w sposób zespołowy mogą przez świadectwo radości stać się posłańcami Dobrej Nowiny.