Pod oknem
Dzień Życia Konsekrowanego w Kalwarii Zebrzydowskiej
fot. o. Franciszek Salezy Nowak OFM | Biuro Prasowe Sanktuarium
W Święto Ofiarowania Pańskiego, które jest również obchodzone jako Dzień Życia Konsekrowanego w kalwaryjskim sanktuarium zgromadziły się na modlitwie osoby zakonne. Uroczystej Eucharystii przewodniczył bp Janusz Mastalski, biskup pomocniczy Archidiecezji Krakowskiej.
Na początku celebracji kustosz sanktuarium, o. Konrad Cholewa OFM przywitał zebranych i zwracając się do Księdza Biskupa, powiedział: – Osoby życia konsekrowanego są duchową siłą Kościoła, a przede wszystkim duchowym wsparciem jego pasterzy. Modląc się dzisiaj razem z nami otrzymujesz to wsparcie duchowe.
W homilii Biskup rozpoczął od nawiązania do tajemnicy przeżywanego święta. – Ta dzisiejsza Ewangelia, to Ewangelia oczu i światła, bowiem Symeon ujrzał Zbawienie, ujrzał światło, ujrzał nadzieję. Jak osoba konsekrowana może się na nowo zadziwić, zafascynować Jezusem? – Pytał.
Zwrócił uwagę, że trzeba na nowo otwierać swoje oczy, by zobaczyć Zbawienie i przypomniał, że oczy człowieka wierzącego muszą być pełne zawierzenia. - Wiara jest wyborem, nie jest uczuciem. Wiara jest konsekwencją, ale nade wszystko wiara jest wiernością i pewnością mimo braku nie raz dowodów.
Wśród cech, jakie charakteryzują osoby konsekrowane powinna wyróżniać się miłość. – Tak bardzo potrzeba współczesnemu światu kochających zakonników, sióstr zakonnych, którzy nie będą tylko się modlić, ale pokazywać swoją miłością do Boga, że warto – mówił biskup i przywołał słowa św. Teresy z Lisieux, że prawdziwa miłość jest znoszeniem słabości bliźniego. Hierarcha zachęcał, by zacząć inaczej patrzeć na swoich bliskich: domowników, rodzinę, przyjaciół, współbraci i współsiostry.
- Życie we wspólnocie wymaga wzajemnej służby – powiedział biskup i prosił, by wszyscy byli dla siebie dobrzy, bo „życie mamy tylko jedno, a nie raz jesteśmy takim krzyżem dla innych”.
- Trzymamy w swoich rękach zapalone świece. Symbol Jezusa, symbol poczucia bezpieczeństwa, a także symbol drogowskazu. Bądźmy razem. Brońmy tego Kościoła, brońmy powołania zakonnego, kapłańskiego, brońmy naszych rodzin – domowego Kościoła. Dlaczego? Dlatego, że w moich, Twoich oczach, musi pojawić się nadzieja zbawienia – zakończył kaznodzieja.
Modlitwa dziękczynna za dar życia zakonnego rozpoczęła się w Godzinie Miłosierdzia. Po odmówieniu Koronki do Bożego Miłosierdzia nastąpiła adoracja Najświętszego Sakramentu w ciszy zakończona wspólnym różańcem, po którym sprawowano Mszę świętą z tradycyjnym poświęceniem gromnic.