Papież wyraża szczególne uznanie tym zakonnikom i zakonnicom, którzy angażują się wielkim sercem w misję nie przypisując sobie żadnego znaczenia. Życia zakonnego nie można sprowadzić do ideologii ani do wyuczonego sposobu bycia. Nie wystarczą reguły oraz dyscyplina. Istnieje dzisiaj ogromna pokusa dominacji funkcjonalności, czyli oceny ludzi na postawie efektów pracy, a nie w oparciu o to, co sobą reprezentują jako ludzie.

Papież zachęca osoby konsekrowane, aby powracały do charyzmatu. Nie jest on jednak zakonserwowaną rzeczywistością. Należy go odczytywać w kontekście nowych potrzeb i wyzwań, również bez absolutyzowania osoby założyciela. Ojciec Święty wskazuje na znaczenie opowiadania historii wspólnoty, przez co nawiązuje się twórczy dialog z historią i tradycją. Powiedział w tym kontekście, że wprawdzie młodzi chodzą bardzo szybko, ale to starsi znają drogę.

Odnosząc się do teraźniejszości Papież przypomniał, że bez pasji i zakochania w Jezusie nie ma przyszłości przed życiem konsekrowanym. Szczególnie ważne pozostaje podejmowanie rozeznania prowadzącego do dojrzałości. Człowiek ciągle powinien wyruszać na poszukiwanie woli Bożej. Potrzebujemy dzisiaj konsekracji pełnej radości. To jest najlepsza reklama życia zakonnego.
 
Dla Franciszka w życiu konsekrowanym najważniejsze znaczenie posiadają: ubóstwo, modlitwa oraz cierpliwość. Człowiek ubogi jest wewnętrznie wolny, nie pokłada ufności w tym co posiada, nawet w tym, kim jest. Potrafi się dzielić i obdarowywać. Jest hojny w rozporządzaniu swoim czasem i zdolnościami. Radosne przeżywanie ubóstwa pomaga żyć bliżej Pana, jest lekarstwem na pokusę tryumfalizmu oraz pychę pewności. Należy żyć nim z naturalnością, prostotą, troszcząc się o innych. Ubóstwo to prawdziwa służba braciom, zaangażowanie i służba, życie w prostocie bez tworzenia sztucznych potrzeb, w harmonii ze stworzeniem.

Drugim bardzo ważnym wymiarem życia konsekrowanego dla Franciszka jest modlitwa, ze szczególnym uwzględnieniem adoracji, czyli milczącego przebywania w obecności Boga. Adorować to jakby mówić do Niego: „Ty jesteś wielki, a ja jestem nikim!”. W życiu konsekrowanym bardzo potrzebna jest cierpliwość w znoszeniu jedni drugich. Nie można wzrastać bez wzajemnego towarzyszenia oraz słuchania. Tym z kolei, co powinno najbardziej charakteryzować przełożonych są: modlitwa, miłość do braci oraz słuchanie.

Franciszek podkreślił także potrzebę spojrzenia z nadzieją w przyszłość. Fundamentem każdej prawdziwej opcji życia konsekrowanego mogłyby być słowa: „Chodź w mojej obecności i bądź nieskazitelny!”. To życie ma ze swojej istoty wymiar eschatologiczny. Polega ono również - jak mówi Ojciec Święty – na tzw. „odwiedzaniu przyszłości”. Trzeba odwiedzać ten horyzont nadziei, odwiedzać to, co ma nadejść, odważyć się tam zaglądać.