Ewangelię, jakiej słuchamy 6 sierpnia, Kościół daje nam do medytacji także w II Niedzielę Wielkiego Postu. Dlaczego?

Po doświadczeniu PUSTYNI, o której słuchaliśmy przed tygodniem, w Ewangelii II Niedzieli występuje GÓRA: poprzez doświadczenie próby dochodzimy do przemienienia. Jest to zapowiedź radosnej chwały zmartwychwstania (o czym już słyszeliśmy w poprzednią niedzielę – „okryję go chwałą”).

W centrum tekstu antyfony na wejście jest temat OBLICZA, które jest powiązane z POSZUKIWANIEM Boga. I to jest też tematem antyfony, która pomaga nam wejść w przeżywanie tajemnicy tej niedzieli: poszukiwanie oblicza Chrystusa jest naszym celem. Oblicze Chrystusa jaśnieje miłością Ojca, która wszystko ku sobie przyciąga i wszystko uporządkowuje, nadając głębszy SENS, także drodze na Kalwarię.

Jasność oblicza Chrystusa prowokuje uczniów: Piotr – jak zwykle – chce coś zrobić, żeby zatrzymać ten moment… Natomiast są chwile, kiedy chwałę Pana, chwałę miłości, można jedynie przyjąć, pozwalając, aby nas ogarnęła owa chmura, ciemna i jasna zarazem. Także my, jak wtedy uczniowie, jesteśmy zaproszeni do tego, żeby otworzyć serce na słuchanie Słowa i w posłuszeństwie Słowu, schodzić z góry Tabor i wstępować krok po kroku na zapowiadaną przez Tabor górę Kalwarię, miejsce „nadmiaru” miłości. Tylko słuchając tej łagodnej Miłości i pozwalając poprowadzić się w dół przez jej światło, będziemy zbawieni. „To jest mój Syn umiłowany…. Jego słuchajcie!”. Syn Jedyny, Wybrany, o którym mówi moje serce (tekst antyfony).

Melodia antyfony, napisana przez Piotra Pałkę, jest łagodna, spokojna, prowadząca do smakowania piękna oblicza Syna. Wprowadza nas w „klimat” II Niedzieli Wielkiego Postu, delikatnie, ale z „nutą” pełnej ufności i zawierzenia, wypływającej ze spokojnych wartości w melodii śpiewanej przez zgromadzenie liturgiczne. Tekst wielogłosowego chóru w wersecie zapewnia, że nie mamy się kogo lękać, bo Pan jest naszym Światłem; Jego oblicze jaśnieje pewnie na naszej drodze nawracania ku radości paschalnej.