Krzyżyk sercański powstał w Niemczech na początku lat osiemdziesiątych XX wieku. Niemieccy sercanie poszukiwali symbolu – logo, łatwo wpadającego w oko znaku rozpoznawczego, który mógłby identyfikować młodzież związaną ze Zgromadzeniem. Cel, jaki został postawiony przed artystą mającym zaprojektować taki znak, był następujący: miał on być charakterystyczny dla duchowości sercańskiej oraz zawierać istotne symbole: krzyż i serce. 

Krzyżyk sercański w służbie misji

Kiedy rozpoczynałem moją przygodę z Sekretariatem Misji Zagranicznych Księży Sercanów, w głowie tkwiło mi zasadnicze pytanie: w jaki sposób zainteresować ludzi działalnością sercanów na misjach? jak zbierać pieniądze na projekty, o których wsparcie proszą misjonarze? 

Pierwszym pomysłem, jaki przyszedł mi na myśl, było zakupienie większej ilości srebrnych krzyżyków sercańskich i odsprzedanie ich z zyskiem. Z rozmowy z jubilerem dowiedziałem się jednak, że nawet zamówienie idące w setki sztuk wcale nie spowoduje znaczącej obniżki ceny. Gdy wydawało się, że już nic z tego nie będzie… po chwili namysłu pan jubiler wypowiedział fundamentalne dla nas zdanie: „Gdyby ksiądz przywiózł materiał, to wtedy można by cenę krzyżyka obniżyć”. 

Setki kilogramów srebra i kilka kilogramów złota

Pomysł wydawał się fantastyczny: będziemy produkować krzyżyki sercańskie z naszego srebra i złota. Dzięki temu pozyskamy znacznie więcej pieniędzy dla misji, niż byłoby to w przypadku „zwykłego” handlu. Tylko… skąd brać kruszec? Po kilku miesiącach poszukiwań odpowiedzi na to pytanie okazało się, że najlepszym miejscem, aby poprosić o starą biżuterię, są parafie. Akcja jest najbardziej skuteczna, kiedy jeden z księży z Sekretariatu Misji głosi niedzielne kazania, a tydzień później wolontariusze zbierają srebro i złoto oraz sprzedają krzyżyki. Zbiórki precjozów dość skutecznie można przeprowadzić również w szkole czy miejscu pracy. 

Po co zbieramy, dla kogo zbieramy?

Pierwszym celem zbiórki starej biżuterii i dystrybucji krzyżyków sercańskich była budowa domów dla ofiar tajfunu na Filipinach. Ten projekt doczekał się szczęśliwego finału. Kiedy było już wiadomo, że prace tam dobiegają końca, zgłosił się sercanin pracujący w Czadzie, który opowiedział nam, dlaczego warto, aby w ten sam sposób „budować” studnie w tej właśnie części świata. 

Czad to jeden z „najgorętszych” i najbiedniejszych krajów na świecie. A kiedy jest gorąco i dookoła pustynia, to wiadomo, że są problemy z dostępem do wody. Co się dzieje, kiedy w danej wiosce nie ma studni i pompy? Trzeba iść nawet po kilka kilometrów w 40-stopniowym upale do sąsiedniej wioski, aby przynieść wodę do picia, gotowania, prania, mycia, dla zwierząt hodowlanych. 

Wodę czerpie się też ze zbiorników powstałych w porze deszczowej. Taka woda wygląda zazwyczaj jak nasza zupa grzybowa... I gdyby służyła ona tylko ludności do picia, to może nie byłoby problemu, ale z niej czerpią też dzikie i hodowlane zwierzęta. Poza tym ludzie tam się myją. Dodatkowo na terenach, gdzie pracują księża sercanie, nie ma kanalizacji. Nie trzeba być biologiem, żeby domyślić się, co zawiera w sobie taka woda.

Studnie w służbie ewangelizacji

Bardzo ważne wydaje mi się to, że wspieramy Czadyjczyków nie tylko na zasadzie, że „pomagamy biednym”. Misjonarze budowę studni wykorzystują także bardzo konkretnie w pracy misyjnej. W pierwszej kolejności studnie budowane są w wioskach, gdzie miejscowa ludność jest dobrze zorganizowana, czyli sama nazbierała choć minimalną ilość pieniędzy oraz spotyka się co niedzielę na modlitwie pod przewodnictwem katechisty.

Dołącz do budowy studni w Czadzie!

– prześlij niepotrzebną srebrną lub złotą biżuterię do Sekretariatu Misji Zagranicznych Księży Sercanów
– zaproś nas do swojej parafii
– zorganizuj zbiórkę w miejscu pracy
– kup krzyżyk sercański w sklepie internetowym: www.sklepzmisja.pl 

Sekretariat Misji Zagranicznych Księży Sercanów
ul. Radzyńska 3a
20-850 Lublin
biuro@zbieramto.pl
tel. 537 411 405
www.zbieramto.pl, www.misjesercanow.pl