Zauważył on, że podkreślanie „prymatu sumienia” może mieć zgubne konsekwencje, ponieważ sumienie nie zawsze podporządkowuje się prawdom objawionym i prawu moralnemu. Spowiednik i penitent tymczasem zawsze muszą się odnosić do prawa moralnego. Kiedy na przykład ktoś wyznaje, że sypia ze swą dziewczyną i chce przy tym przystępować do komunii, to mówienie mu, że ma kierować się własnym sumieniem, byłoby wprowadzaniem go w błąd.

Kard. Pell zwrócił też uwagę na osobliwy fakt, że o prymacie sumienia mówi się wyłącznie w odniesieniu do moralności seksualnej czy ochrony życia. Rzadko natomiast słyszy się o tym, by kierowanie się własnym sumieniem zalecano komuś, kto jest rasistą czy nie kwapi się do udzielania pomocy ubogim.

Szef watykańskiej dykasterii odwołał się tutaj do rozważań bł. Johna Henry’ego Newmana o sumieniu oraz do nauczania Jana Pawła II, zwłaszcza do encyklik „Veritatis splendor” i „Evangelium vitae”, w których święty Papież jasno stwierdza, że prawo moralne jest wiążące we wszystkich okolicznościach. Kard. Pell zaznaczył, że choć doktryna Kościoła się rozwija, to jednak nie można zrobić „salta w tył”.

Pochodzący z Australii kardynał podzielił się swymi refleksjami w Londynie, gdzie poproszono go o zaprezentowanie postaci św. Damiana z Molokai. Przypomniał on, że belgijski misjonarz kierował się w swej posłudze obawą o wieczne zbawienie trędowatych. Podkreślił, że ze słów Jezusa można wnioskować iż wiele osób pójdzie do piekła, a On wiedział o tym więcej niż my. Tymczasem nasza tolerancja dla różnorodności może się zdegenerować do tego stopnia, że zaczniemy wierzyć, iż wiekuiste szczęście to powszechne prawo człowieka – powiedział kard. Pell.