Na początku homilii, arcybiskup odniósł się do Liturgii Słowa i zapisanych w Starym Testamencie przepisów dotyczących izraelskich świat. Przypomniał, że kiedy Chrystus przemawiał w nazareńskiej synagodze, spotkał się z odrzuceniem i brakiem zrozumienia z strony swoich rodaków.
– Rytm świętowania miał sprawić, że serca synów Izraela będą zawsze przy Bogu (…) Tak było, kiedy Boży Syn pojawił się na palestyńskiej ziemi (…) W swoim rodzinnym mieście spotkał się jednak z niedowiarstwem.

Metropolita zauważył, że każdego dnia dokonują się wielkie dzieła Bożej mocy i Bożego miłosierdzia, a Stwórca zsyła Kościołowi ludzi wielkiego Ducha, którzy świadczą o Jego działaniu „hic et nunc” –„ tu i teraz”.
– Do wielkich synów Kościoła ostatnich czasów należy Jan Paweł II Wielki, a także ci, którzy byli mu bliscy duchowo. Niewątpliwie jest wśród nich śp. ks. kardynał Franciszek Macharski.

Arcybiskup zaznaczył, że Ojcu Świętemu przez cały pontyfikat towarzyszyła dewiza „Totus Tuus”, a w herbie biskupim kardynała Macharskiego znalazło się zawołanie: „Jezu, ufam Tobie”. Zwrócił również uwagę na kolejną zbieżność – papież odszedł do Domu Ojca 2 kwietnia o 9.37 wieczorem, a kardynał 2 sierpnia o 9.37 rano. Dodał, że kardynał przyjął święcenia kapłańskie w krakowskiej Bazylice św. Franciszka, a postawa świętego z Asyżu – wrażliwość na działanie Bożego Miłosierdzia i Jego miłość – była mu bardzo bliska.
– Śp. kardynał Franciszek Macharski żył bardzo mocno tajemnicą Bożego Miłosierdzia. Za czasów jego biskupiego posługiwania w Krakowie doszło do wyniesienia do chwały ołtarzy twórców albertyńskiego życia w duchu św. Franciszka – św. Brata Alberta, bł. Bernardyny Jabłońskiej, a on sam – wobec wielu ludzi i instytucji – pomagał w sposób cichy i skuteczny.

Kończąc homilię, metropolita zaznaczył, że jednym z motywów religijnego malarstwa w XVII i XVIII wieku była tzw. „Sacra Conversazione” („Święta rozmowa”), przedstawiająca wielkich świętych, często z odległych od siebie czasów, rozmawiających o Bożych sprawach.
– Kiedy wspominamy śp. kardynała Franciszka, myślimy o jego świętych rozmowach ze św. Janem Pawłem II, św. Bratem Albertem, bł. Bernardyną Jabłońską, św. Franciszkiem z Asyżu i prosimy Boga, by on – wielki Pasterz Krakowskiego Kościoła – mógł uczestniczyć w wielu takich rozmowach w niebie.

Kardynał Franciszek Macharski urodził się w Krakowie 20 maja 1927. W 1945 roku wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie. Równocześnie studiował teologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Święcenia kapłańskie przyjął 2 kwietnia 1950 roku w Bazylice św. Franciszka z Asyżu z rąk kard. A. S. Sapiehy i został skierowany do parafii śś. Apostołów Szymona i Judy Tadeusza w Kozach.  W 1956 roku podjął dalsze studia specjalistyczne na Wydziale Teologicznym we Fryburgu (Szwajcaria), które zakończył doktoratem z teologii pastoralnej w 1961 roku. W tym też roku rozpoczął pracę w Wyższym Seminarium Duchownym, pełniąc następujące posługi: ojca duchownego w latach 1961 – 1962, wykładowcy teologii pastoralnej w latach 1962 – 1978. W tym czasie pełnił również przez dwie kadencje funkcję rektora tej uczelni. Jednocześnie szeroko działał w kościele krakowskim i polskim, będąc powołanym do różnych komisji i biorąc czynny udział w różnych wydarzeniach kościelnych. W latach 1965 – 1974 był członkiem Archidiecezjalnej Komisji Liturgicznej. W latach 1966 – 1978 pełnił funkcję sekretarza Komisji do spraw Apostolstwa Świeckich. Uczestniczył w pracach Synodu Duszpasterskiego jako przewodniczący Komisji do Spraw Pastoralno – Socjologicznych. Od 1975 roku był członkiem Komisji Episkopatu do spraw Duszpasterstwa Ogólnego. W 1977 roku został powołany do Krakowskiej Kapituły Katedralnej. 29 grudnia Ojciec Św. Jan Paweł II ustanowił go Arcybiskupem Metropolitą Krakowskim. Sakrę biskupią otrzymał z rąk Jana Pawła II 6 stycznia 1979 roku, a 28 stycznia odbył uroczysty Ingres do katedry. 30 czerwca tego samego roku został poniesiony do godności kardynalskiej. Od 1981 roku do 1994 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski. W tym czasie w Watykanie był członkiem rady do Spraw Publicznych Kościoła, członkiem Kongregacji do spraw Wychowania Katolickiego, członkiem Kongregacji do spraw duchowieństwa czy Ewangelizacji Narodów.  Zmarł w Krakowie, w Święto Matki Bożej Anielskiej, 2 sierpnia 2016 roku i został pochowany w krypcie biskupów Krakowskich w Katedrze na Wawelu.

W 3. rocznicę jego śmierci, krakowskie Siostry Albertynki, w których domu kardynał spędził ostatnie 11 lat swojego życia, zorganizowały wystawę poświęconą jego pamięci. Znalazły się na niej osobiste pamiątki, notatki, lektury i przedmioty codziennego użytku – brewiarz, okulary, pled, fotel. Wystawę można oglądać przy sanktuarium „Ecce Homo” .