Marszałek Senatu podkreślił też wkład Ormian w historię i kulturę polską, przywołując znane postaci ormiańskiego pochodzenia: apb. Józefa Teodorowicza, Teodora Axentowicza, Krzysztofa Pendereckiego, Zbigniew Herberta, Zbigniewa Cybulskiego i Anny Dymnej.

Konferencję poprzedziła uroczystość wręczenia przez ministra kultury Piotra Glińskiego medali Zasłużony Kulturze – Gloria Artis prof. Krzysztofowi Stopce, dr. hab. Andrzejowi A. Ziębie oraz ks. Cezaremu Annusewiczowi, proboszczowi ormiańskokatolickiej parafii w Gdańsku. „Siedem wieków wspólnego losu Ormian i Polaków na ziemiach polskich to niezwykle świadectwo – świadectwo współistnienia, tolerancji, świadectwo poszanowania nawzajem swoich tradycji i obyczajów. Współistnienie jest dzieleniem wspólnych doświadczeń, pisaniem wspólnej historii, braterstwem w czasach pokoju i wojny. Tym w istocie było nasze wspólne – Ormian i Polaków – siedem minionych stuleci. Nie bez przyczyny powstało i wciąż znane jest powiedzenie: Ormianin to podwójnie Polak” – powiedział podczas otwarcia konferencji wicepremier Piotr Gliński.

Ambasador Armenii w Polsce Edgar Ghazaryan przypomniał, że w 2017 r. obchodzone jest 650-lecie wydania przez Kazimierza Wielkiego przywileju dla Ormian we Lwowie, a także 25. rocznica nawiązania stosunków dyplomatycznych między Polską a Armenią. Przypomniał też słowa abp. Józefa Teodorowicza, że dla Ormian polskich pierwszą ojczyzną jest Polska, a drugą Armenia. Z kolei Edward Mier-Jędrzejowicz, przedstawiciel mniejszości ormiańskiej w Komisji Wspólnej Rządu i Mniejszości Narodowych i Etnicznych, zapewnił, że siedem wieków obecności Ormian w Polsce to czas godnie przeżyty z korzyścią i dla Ormian, i dla Polski.

Podczas konferencji historię diaspory ormiańskiej omówił prof. Claude Mutafian z Uniwersytetu Paryskiego i Narodowej Akademii Nauk Armenii. Obecnie ponad milion Ormian żyje w Rosji, prawie milion w Stanach Zjednoczonych. Duże skupiska Ormian istnieją ponadto we Francji, Ameryce Południowej, Australii i na Bliskim Wschodzie. O migracji Ormian z Krymu do Polski i związkach między krymskimi i polskimi Ormianami w XIV–XV w., szczególnie we Lwowie, Kamieńcu Podolskim i Łucku, mówiła dr Tatewik E. Sargsyan z Naukowo-Badawczego Centrum Wiedzy o Krymie w Symferopolu.

Sądownictwo i samorząd ormiański w dawnej Polsce scharakteryzował prof. Krzysztof Stopka z Uniwersytetu Jagiellońskiego. W miastach, w których funkcjonował samorząd ormiański, w zasadzie nie wolno było podjąć żadnej decyzji dotyczącej całej wspólnoty bez zgody Ormian. Rada Starszych sprawowała władzę administracyjną i sądowniczą. Kres samorządu ormiańskiego nastąpił w końcu XVIII w. Z kolei dr hab. Andrzej A. Zięba z Uniwersytetu Jagiellońskiego mówił o Ormianach czynnie uczestniczących w polityce w okresie zaborów (Dawid Abrahamowicz, poseł do galicyjskiego Sejmu Krajowego i parlamentu austriackiego, minister ds. Galicji), w dwudziestoleciu międzywojennym (abp Józef Teodorowicz, minister wyznań religijnych w 1919 r. Jan Łukasiewicz, senatorowie: Alfred Ohanowicz, Maksymilian Thullié, ks. Samuel Manugiewicz, Janusz Jędrzejewicz, poseł Kornel Krzeczunowicz) i współcześnie (dyplomata Andrzej Krzeczunowicz, minister rolnictwa w 2007 r. Wojciech Mojzesowicz, poseł IV i V kadencji, senator VII i VIII kadencji Łukasz Abgarowicz).

Podczas konferencji przypomniano też sylwetki Józefa Teodorowicza – arcybiskupa obrządku ormiańskiego we Lwowie, teologu, polityku i mecenasie sztuki (dr hab. Paweł Skibiński z Uniwersytetu Warszawskiego), Karola Bołoz Antoniewicza – zwanego apostołem Galicji i Śląska, powstańca, jezuity, misjonarza, poety, autora m.in. pieśni „Chwalcie łąki umajone” (prof. Franciszek Ziejka z Uniwersytetu Jagiellońskiego), Symeonie Lehacym – podróżniku, kopiście, autorze „Notatek podróżnych” (Hripsime Mamikonyan z Uniwersytetu Jagiellońskiego).