Umiłowani, Siostry i Bracia,

dzisiejsza liturgia Słowa ukazuje nam Piotra, który z mocą naucza o Jezusie Nazarejczyku, że został umęczony i zabity, ale zmartwychwstał. Głosząc zaś tę prawdę wyraźnie potwierdza, że wszyscy jesteśmy tego świadkami (Dz 2, 32). Gdy zaś Jezus po zmartwychwstaniu spotyka kobiety, mówi do nich: idźcie i oznajmijcie moim braciom (Mt 28, 8-15), właśnie tę prawdę, że zmartwychwstał! Od rozpoczęcia publicznej działalności Jezusa, poprzez Wieczernik – gdzie ustanowił kapłaństwo – aż do zmartwychwstania i umocnienia Duchem Świętym, dokonuje się szczególna tajemnica – Boże działanie – dla wszystkich pokoleń ludzi na ziemi. Przez wszystkie wieki Bóg powołuje i posyła swoich uczniów, aby o Nim świadczyli i głosili, że On zmartwychwstał. To jest istota kapłańskiego powołania i posłania: głosić z mocą, że Chrystus Zmartwychwstał! Prawdziwie Zmartwychwstał! Słyszymy też dziś wyraźniej głos Boga, który mówi do swojego Kościoła: żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało, proście więc Pana żniwa, aby wyprawił robotników na swoje żniwo (Mt 9, 37-38). I w tym właśnie kontekście zatrzymajmy się nad jednym z wybranych przez Boga ludzi do głoszenia Dobrej Nowiny, którym był Jan Paweł II.

Historia każdego powołania kapłańskiego jest znana przede wszystkim Bogu. Wyznawał Jan Paweł II, że jest ono wielkim darem i tajemnicą, który zawsze człowieka przerasta (zob. Jan Paweł II, „Dar i Tajemnica”, s. 7). Jest to niewątpliwie tajemnica Bożego wezwania po imieniu, zwłaszcza wtedy, gdy słyszymy: nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem (J 15, 16). Tak też dokonało się to w życiu Karola Wojtyły, który odnajdywał się jako aktor i polonista, ale 2 ostatecznie wybrał teologię i stan duchowny. Jak po latach się okazało głosił Ewangelię na wszystkich areopagach świata. On dobrze odczytał powołanie dane mu przez Boga i pochylał się nad biedą człowieka, docierał do młodych i do starszych, chorych i pokrzywdzonych oraz z mocą jako kapłan, biskup, kardynał a następnie jako papież przez prawie 27 lat pontyfikatu głosił Nie lękajcie się! Otwórzcie drzwi Chrystusowi (Jan Paweł II, Homilia podczas inauguracji pontyfikatu, 22 października 1978).

Jan Paweł II był jednym z najwybitniejszych Polaków, wielkim humanistą, a jednocześnie jedną z najbardziej rozpoznawalnych i szanowanych postaci w historii przełomu wieków. Stał się powszechnie uznawanym autorytetem nie na mocy przypadku czy decyzji kogokolwiek, lecz dzięki spójności własnego życia z wartościami, które wyznawał i o których całym swoim życiem świadczył. Fakt ten znalazł uznanie nie tylko w oczach wiernych Kościoła katolickiego czy też innych chrześcijan, lecz również wyznawców innych religii oraz ludzi niereligijnych. Publicznym i niezapomnianym tego dowodem pozostaje wyjątkowy charakter jego pogrzebu, powszechny żal z powodu jego śmierci oraz głośne wołanie Santo subito, które to wydarzenia nabrały charakteru globalnego (zob. Uchwała Senatu UPJPII, 30 listopada 2020).

Znamienne jest także i to, co patron naszej uczelni papież Jan Paweł II napisał w ostatnim swoim wielkoczwartkowym liście do duchownych na całym świecie: ludzie mają prawo zwracać się do kapłanów w nadziei, że zobaczą w nich Chrystusa. Potrzebują tego zwłaszcza ludzie młodzi, których Chrystus nie przestaje wzywać, aby stawali się Jego przyjaciółmi, a niektórym z nich proponuje, by całkowicie oddali się dla sprawy Królestwa Bożego. Z pewnością nie zabraknie powołań, jeśli podniesiemy jakość naszego życia kapłańskiego, jeżeli będziemy bardziej święci, bardziej radośni, bardziej gorliwi w naszym posługiwaniu. Kapłan zdobyty przez Chrystusa z większą łatwością zdobywa innych, by zdecydowali się podjąć tę samą przygodę (Jan Paweł II, List do kapłanów na Wielki Czwartek 2005 roku, 7). On sam budował taki obraz swojego kapłaństwa i wiedział, że istota przyjęcia tej misji polega właśnie na tym, by zobaczyli w nas Jezusa. Taki też zostawił wzór i czytelność wypełnienia misji zleconej przez zmartwychwstałego: idźcie i nauczajcie (Mt 28, 19). Walczący o jakość swojego życia, dążący do świętości, 3 radosny i gorliwy, tak uczył i tak żył. A my, czy już nie pamiętamy tych kerygmatycznych chwil jego pielgrzymek w Polsce, entuzjastycznych spotkań z młodymi, których słuchał? A także słów, które do nas kierował, a które nas mobilizowały do solidarności, do walki o wolność i lepsze jutro? Czy nie pamiętamy przykładu do naśladowania jego wiary, prostoty i piękna życia?

Jan Paweł II jest naszym patronem nie dlatego, że zadziałały emocje chwili, ale dlatego, że pokazał swoim życiem to, że choć jesteśmy zwyczajnymi ludźmi, możemy z Bożą pomocą dokonywać rzeczy niezwykłych. W tym właśnie stał się dla nas przykładem. Pamiętamy scenę z ostatniej z nim modlitwy, gdy wyszedł do okna papieskiego, aby przemówić, ale tylko pobłogosławił. Oddany do końca Bogu i Kościołowi, niewstydzący się swojej słabości i choroby. Może wówczas jeszcze wyraźniej zobaczyliśmy w nim działającego Zmartwychwstałego Jezusa. Może właśnie po ludzku umierał, ale rodził się dla Boga jeszcze bardziej. Dla nas na Uniwersytecie Papieskim zgłębianie jego nauczania, odczytywanie jego myśli w wydawanych „Dziełach Karola Wojtyły”, organizowanych corocznie wraz ze środowiskiem naukowym naszego miasta „Dniach Jana Pawła II”, w wykładach i naukowych poszukiwaniach, Jan Paweł II jest i będzie punktem odniesienia. On bowiem uczył nas dialogu i dźwigania krzyża, dał przykład nadziei i szacunku do każdego człowieka oraz uczył, że moc w słabości się doskonali (2 Kor 12, 9).

Drodzy, Siostry i Bracia!

W naszym Papieskim Uniwersytecie swoje kształcenie podejmują studenci na kierunkach: archiwistyka, digital-media, dziennikarstwo i komunikacja społeczna, filozofia, historia, historia sztuki, komunikowanie promocyjno-wizerunkowe, muzyka kościelna, nauki o rodzinie, ochrona dóbr kultury, pedagogika, praca socjalna, psychologia, prawo kanoniczne, turystyka i zarządzanie dziedzictwem.

Studiują także teologię świeccy oraz przygotowujący się do kapłaństwa alumni z diecezji: krakowskiej, bielsko-żywieckiej, tarnowskiej, rzeszowskiej i przemyskiej, a także bracia z zakonów i instytutów życia konsekrowanego: benedyktynów, bernardynów, cystersów, franciszkanów, kapucynów, misjonarzy, paulinów, 4 pijarów, redemptorystów, reformatów, saletynów, salezjanów, sercanów, trynitarzy i zmartwychwstańców. Wszyscy oni idąc za głosem powołania i pogłębiając swoją wiedzę teologiczno-filozoficzną, chcą dobrze przygotować się do wypełnienia misji jaką Bóg im powierzył. Otoczmy ich szczególną modlitwą, by w powołaniu wytrwali. Niech też z naszych serc płynie nieustanna modlitwa za papieża, biskupów, kapłanów i diakonów oraz o nowe powołania: Boże, Uświęcicielu i Stróżu Twojego Kościoła, wzbudź w nim przez Ducha Twojego godnych i wiernych szafarzy świętych Tajemnic … bądź z Twoim Kościołem … i wskaż tych, których do służby Twej wybrałeś („Litania do Chrystusa Kapłana i Żertwy”).

Z nadzieją, że będzie to także miejsce głoszenia Dobrej Nowiny w przyszłości, rozpoczęliśmy już prace przy budowie Kampusu Jana Pawła II dla Papieskiego Uniwersytetu w Krakowie. Dziękuję za waszą pomoc duchową i materialną, której tak hojnie nam udzielacie.

W imieniu wszystkich nauczycieli akademickich, pracowników, studentów i doktorantów Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie, proszę przyjmijcie od nas świąteczne życzenia: niech Zmartwychwstały Chrystus Wam błogosławi, każdego dnia obdarza swoimi łaskami, tak byście byli w dzisiejszym świecie odważnymi świadkami Jego Zmartwychwstania. Niech św. Jan Paweł II ma Was wszystkich w swojej opiece.

ks. prof. dr hab. Robert Tyrała, rektor UPJPII