Urodziła się na Węgrzech w 1207 r. jako córka Andrzeja II, króla Węgier i Gertrudy - siostry św. Jadwigi. W wieku 5 lat została zaręczona z Ludwikiem IV, późniejszym landgrafem Turyngii. Wychowywali się razem na zamku Wartburg, a związek małżeński zawarli w 1221 r. Bóg pobłogosławił ich trojgiem dzieci: Hermanem, Zofią, Gertrudą.

Szczęście małżonków nie trwało długo. W 1227 r., 6 lat po ślubie zmarł Ludwig wyruszając na wyprawę krzyżową. Pozbawiona opieki męża, Elżbieta musiała uciekać przed krewnymi, którzy okrutnie się z nią obeszli, opuszczając zamek i szukając schronienia w opuszczonej stajni.      

Osiedliła się z dziećmi w pobliskim Eisenach, gdzie do dzisiaj znajduje się kościół, następnie przeniosła się do Martburga, gdzie spędziła życie w zbudowanym przez siebie szpitaliku franciszkańskim.

Przez cały okres wdowiego życia św. Elżbieta nigdy nie zaniedbała akcji dobroczynnej, szczególniejszą zaś opieką darzyła kaleki, ludzi trędowatych i szczególnie pokrzywdzonych przez los. Dla tych celów z własnych funduszy zbudowała najpierw szpital w mieście Gotha. Potem drugi w Wartburgu, w którym przebywała. Pracowała w nim do ostatnich dni swego życia, spełniając w nim wszystkie posługi. W cierpieniach i ranach cierpiących starała się za wzorem swego mistrza św. Franciszka z Asyżu, zawsze odczytywać rany i cierpienia samego Zbawiciela.

Zewnętrznym finałem naśladowania przez nią Chrystusa według franciszkańskiego ideału ludzi żyjących w świecie było przyjęcie habitu III Zakonu Św. Franciszka w Wielki Piątek 24 III 1228 r. Przywdziała wówczas wraz ze swymi służącymi, Gudą i Izentrudą, biedny i szary strój franciszkańskich tercjarek, przepasując się zwykłym, pospolitym sznurem.

Zmarła w wieku 24 lat. Jest patronką Niemiec i III zakonu franciszkańskiego. Jej wspomnienie w liturgii obchodzimy 17 listopada.