Pod oknem
Odszedł świadek Chrystusa i Jego Ewangelii
fot. Joanna Adamik
- Ewangelizacja zaczyna się od świadectwa, ponieważ ono rozbudza w ludziach ciekawość Jezusa. Biskup Tadeusz był świadkiem! - mówił o śp. biskupie Tadeuszu Pieronku arcybiskup Grzegorz Ryś podczas Mszy św. pogrzebowej ze złożeniem ciała Zmarłego do krypty w Kościele śś. Apostołów Piotra i Pawła. Eucharystii przewodniczył metropolita krakowski Marek Jędraszewski. W uroczystości wzięli udział m.in. kard. Stanisław Dziwisz, sekretarz generalny Konferencji Episkopatu Polski bp Artur Miziński, wielu biskupów, przedstawicieli świata nauki, mediów, polityki.
W słowie wstępnym, arcybiskup Marek Jędraszewski przypomniał biografię Zmarłego. Śp. biskup Tadeusz urodził się w 1934 w Radziechowach. W latach 1951–1956 był alumnem w Metropolitalnym Wyższym Seminarium Duchownym w Krakowie, a jednocześnie, do roku 1954, studiował na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Święcenia prezbiteratu otrzymał 26 października 1957 roku z rąk administratora apostolskiego w Krakowie i arcybiskupa metropolity lwowskiego Eugeniusza Baziaka. W latach 1956–1960 studiował na Wydziale Prawa Kanonicznego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, a w latach 1961-1965 kontynuował studia na Wydziale Prawa Cywilnego Papieskiego Uniwersytetu Laterańskiego w Rzymie oraz odbył trzyletnie Studium Roty Rzymskiej, uzyskując w 1965 dyplom adwokata rotalnego. Był wikariuszem w parafii Opatrzności Bożej w Bielsku-Białej, następnie notariuszem w Kurii Metropolitalnej w Krakowie oraz obrońcą węzła małżeńskiego w Sądzie Metropolitalnym w Krakowie. Był również sekretarzem Duszpasterskiego Synodu Archidiecezji Krakowskiej, a następnie sekretarzem I Synodu Prowincji Krakowskiej. W roku 1975 został członkiem Komisji ds. Rewizji Prawa Kanonicznego Komisji Episkopatu Polski, a w 1987 – sekretarzem II Ogólnopolskiego Synodu Plenarnego w Polsce. W latach 1998–2004 był rektorem Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. 25 marca 1992 został mianowany przez Jana Pawła II biskupem pomocniczym diecezji sosnowieckiej. Po złożeniu rezygnacji z funkcji biskupa pomocniczego, biskup Tadeusz Pieronek stał się rezydentem archidiecezji krakowskiej, gdzie objął funkcję delegata Arcybiskupa Metropolity Krakowskiego do spraw nauki i kultury. W 2005 został mianowany kanonikiem Kapituły Metropolitalnej na Wawelu. Brał udział w procesie beatyfikacyjnym Jana Pawła II.
– Stojąc przy trumnie śp. Księdza Biskupa Tadeusza, modlimy się zatem wezwaniem z dzisiejszej Jutrzni: „Jezu wszechmogący, cierpliwy, posłuszny, cichy i pokorny sercem, ukaż wszystkim ludziom, (a szczególnie Księdzu Biskupowi Tadeuszowi), moc Twojej łagodności” i zechciej przyjąć go do swego Królestwa.
W homilii, arcybiskup Grzegorz Ryś przypomniał, że biskup Tadeusz umarł w Oktawie Bożego Narodzenia – czasie, w którym Słowo Boże szuka ludzi aby, dzięki nim, móc stać się ciałem. Dodał, że biskupa Tadeusza charakteryzują trzy słowa z dzisiejszej liturgii. Pierwsze pochodzi z Listu Świętego Jana Apostoła: „Świat zaś dlatego nas nie zna, że nie poznał Jego.” Arcybiskup podkreślił, że nie da się poznać biskupa Tadeusza bez znajomości i doświadczenia Boga oraz zaznaczył, że jego posługa i misja były inne, wyróżniające się, ale dzięki temu trafiały do wielu. Metropolita łódzki wspomniał, że wielokrotnie odprawiał z nim Msze św. w Wawelskiej Katedrze.
– Najbardziej lubiłem koncelebrować z nim Roraty w Kaplicy Zygmuntowskiej. Zawsze pięknie śpiewał. Wiedział, że Msze św. roratnie się śpiewa, a nie recytuje. Myślę, że nic nie denerwowało go tak bardzo jak nieporządek w liturgii.
Drugie słowo, również z Pierwszego Listu Świętego Jana Apostoła, wyznacza horyzont spotkania z drugim człowiekiem: „Jeżeli wiecie, że Bóg jest sprawiedliwy, to uznajcie również, że każdy, kto postępuje sprawiedliwie, pochodzi od Niego.”
– To, co się liczy, to poziom postępowania. Każdy, kto postępuje sprawiedliwie, narodził się z Boga. To jest pierwszy obszar spotkania.
Arcybiskup pytał, czym jest sprawiedliwość? W odpowiedzi zacytował słowa papieża Franciszka, w których Ojciec Święty definiuje ją jako pełną pokory i troski postawę wobec bezbronnych.
– Każde rzeczywiste dobro jest z Ducha Świętego i potwierdza najgłębszą ludzką godność Bożego syna i córki, kogoś, kto się narodził z Boga. To stwarza nie tylko możliwość spotkania, ale przestrzeń wspólnoty. Takie patrzenie na człowieka stwarza w nas nową ciekawość ludzi. Jesteśmy ciekawi ludzi, którzy czynią dobro i postępują sprawiedliwie. To przełamuje w nas strach przed ludźmi i chowanie się przed nimi za okopami tego, co nazywamy własną tożsamością. Biskup Tadeusz był ciekawy ludzi.
Metropolita łódzki dodał, że biskup Tadeusz uczył się stylu kapłaństwa pozbawionego dystansu w spotkaniu i otwartości na drugiego człowieka od Jana Pawła II. Podkreślił, że rzymskie doświadczenie czasów soborowych pozwoliło mu głębiej zrozumieć Kościół. Zwrócił również uwagę na synodalną działalność Zmarłego, która wyrażała się w silnej poczuciu jedności Kościoła.
Trzecim słowem, charakteryzującym życie biskupa Tadeusza, jest Ewangelia, ukazująca postać Jana Chrzciciela – tego, który poprzedza Jezusa.
– Myślę, że właśnie tak można przeczytać wiele obszarów aktywności biskupa Tadeusza. Kochał takie miejsca, gdzie mógł poprzedzać Jezusa. Takie miejsca w Kościele nazywa się czasem pre-ewangelizacją. Nie od razu mówi się tam o Jezusie, ale dokonuje się najpierw spotkania z wzajemnym zrozumieniem. To ostatecznie otwiera przestrzeń, aby przywołać Jezusa.
Arcybiskup podkreślił, że biskup Tadeusz dzielił się Chrystusem i Jego Ewangelią z dziennikarzami, ludźmi kultury, nauki, polityki i mediów. Przypomniał również o dialogu, jaki Zmarły prowadził między Kościołem a Europą.
– Biskup Tadeusz był świadkiem! – powiedział na zakończenie.
Podczas uroczystości pogrzebowych głos zabrał również rektor Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie ks. prof. Wojciech Zyzak. Zaznaczył, że od 1965 roku wielu studentów mogło słuchać interesujących wykładów biskupa Tadeusza na temat prawa kanonicznego i czytać jego rozprawy naukowe. Podkreślił jego funkcję jako Sekretarza Generalnego Konferencji Episkopatu Polski oraz wkład w ratyfikację konkordatu i unormowanie kwestii kościelnego szkolnictwa wyższego.
– Wiele trzeba by powiedzieć o wkładzie Księdza Biskupa w duchowy, naukowy
i organizacyjny rozwój Uniwersytetu. Wiele o jego szerokich kontaktach ze światem nauki. Dla mnie w tym momencie najważniejsze jest jednak wspomnienie fenomenologii serca Księdza Biskupa, jako dobrego kapłana i człowieka.
Ks. Rektor wspominał dwie sytuacje, w których widział wzruszonego do łez biskupa Tadeusza. Pierwszą była beatyfikacji absolwentów Uczelni: Zbigniewa Strzałkowskiego i Michała Tomaszka w 2015 roku, drugą – troska o los uchodźców.
– Zapamiętamy Księdza Biskupa, jak idąc z Wawelu do centrum miasta, wstępował do rektoratu, by zwyczajnie zapytać, jak żyjemy, co słychać na uczelni, w czym może pomóc. Za tę stałą troskę o nas, pragnę w imieniu całej społeczności Uniwersytetu serdecznie podziękować.
Śp. Bp Tadeusz Pieronek spoczął w krypcie kościoła śś. Piotra i Pawła obok bpa Stanisława Smoleńskiego.
