Publikujemy pełną treść wystąpienia abp. Marka Jędraszewskiego:

„W ciągu dwudziestu lat przynależności i uczestnictwa w pracach Konferencji Episkopatu Polski mogłem nauczyć się bardzo wiele zarówno od poszczególnych członków tej biskupiej wspólnoty, poczynając od Najdostojniejszego Prymasa Polski [kardynała Stefana Wyszyńskiego], jak też od wspólnoty jako takiej” – mówił 41 lat temu, 5 czerwca 1979 roku, na Jasnej Górze do członków ówczesnej Konferencji Episkopatu Polski Jan Paweł II. Po raz pierwszy spotkał się wtedy z polskimi biskupami zgromadzonymi razem po swoim wyborze na następcę św. Piotra – i to spotkał się w najświętszym miejscu na polskiej ziemi, u stóp Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski, w miejscu, w którym polski Episkopat często odbywał swoje zebrania plenarne i w którym przeżywał swoje coroczne rekolekcje. Dnia 5 czerwca 1979 roku Ojciec Święty w jakiejś mierze żegnał się z Konferencją Episkopatu Polski, wspominając to, co dane mu było w niej i razem z nią przeżyć i czego doświadczyć. „W ciągu tych dwudziestu lat biskupstwa – kontynuował swą myśl – kiedy dane mi było spełniać posługę w Kościele krakowskim, naprzód przy boku śp. arcybiskupa Eugeniusza Baziaka (metropolity osieroconej stolicy lwowskiej), z kolei w charakterze metropolity krakowskiego i kardynała, następcy śp. księcia kardynała Adama Stefana Sapiehy na stolicy św. Stanisława, nagromadziło się w sercu moim ogromnie wiele długów wdzięczności, które spłacam, jak umiem, pamięcią i modlitwą w stosunku do polskich kardynałów, arcybiskupów, biskupów, zarówno żyjących jeszcze, jak też i zmarłych. Ci zmarli nie przemijają w pamięci, zwłaszcza jeśli dane mi było poprzez współpracę znaleźć się bliżej w zasięgu promieniowania ich osobowości, jak przede wszystkim wspomniani arcypasterze krakowscy, jak śp. kardynał Bolesław Kominek, metropolita wrocławski, jak śp. arcybiskup Antoni Baraniak, metropolita poznański, a z kolei zaś wspaniałe i niezapomniane, pełne człowieczej oryginalności i chrześcijańskiego autentyzmu postaci biskupów ordynariuszów i sufraganów, których Pan w ciągu tego dwudziestolecia powołał do siebie”.

Dzisiaj, kiedy dane nam jest obchodzić 100. rocznicę urodzin Karola Wojtyły – św. Jana Pawła II Wielkiego, my, polscy biskupi, pragniemy spłacić wobec niego swój dług wdzięczności poprzez pamięć i modlitwę. Poprzez pamięć bardzo serdeczną i modlitwę szczególną. Nie jest to bowiem modlitwa za niego, o którą częstokroć nas prosił (po raz ostatni na polskiej ziemi dnia 19 sierpnia 2002 roku w Kalwarii Zebrzydowskiej), ale jest to modlitwa zanoszona do Pana Boga za jego wstawiennictwem, ponieważ od 2011 roku jako błogosławiony, a od 2014 roku jako święty cieszy się w Kościele katolickim chwałą ołtarzy.

Mamy pełną świadomość tego, że jako Episkopat Polski wyrastamy z promieniowania jego osobowości. Podczas swego liczącego prawie 27 lat pontyfikatu mianował 75 jego członków. Znacząca ich część pełni jeszcze pasterską posługę w naszych diecezjach. Natomiast polscy biskupi mianowani przez późniejszych papieży – Benedykta XVI i Franciszka – wzrastali jako księża świetle jego nauczania, a jeszcze bardziej w cieple jego żarliwości o chwałę Boga i o dobro Kościoła. Czujemy się zatem szczególnie głęboko wezwani do tego, aby wspólnie wysławiać Boga za to wszystko, co na polskiej ziemi, a także na wszystkich kontynentach świata w zbawczych planach swej Opatrzności zechciał On dokonać przez Piotrową posługę św. Jana Pawła II Wielkiego. Stąd wynika nasze dzisiejsze uroczyste zgromadzenie.

Na jego początku pragnę najpierw bardzo serdecznie powitać i równocześnie podziękować wszystkim, którzy mimo panującej pandemii zechcieli przyjąć nasze zaproszenie i przybyć na krakowskie Białe Morza, na miejsce, gdzie przed  laty, w czasach drugiej wojny światowej, pracował jako robotnik w znajdujących się tutaj zakładach chemicznych Solvay młody Karol Wojtyła.

Witam i pozdrawiam bardzo serdecznie najpierw Jego Eminencję, Najdostojniejszego Księdza Kardynała Stanisława Dziwisza, wieloletniego najbliższego Współpracownika Ojca Świętego Jana Pawła II, dziękując mu już teraz za wygłoszenie do nas Bożego słowa;

Witam i serdecznie pozdrawiam Jego Ekscelencję, Najdostojniejszego Księdza Arcybiskupa Salvatore Pennacchio, Nuncjusza Apostolskiego w Polsce, który swoją obecnością uobecnia Piotra naszych czasów papieża Franciszka, drugiego z kolei następcę św. Jana Pawła II, i który właśnie z tego tytułu przewodniczy dzisiejszej Mszy świętej;

Witam równie serdecznie Ich Ekscelencje, Czcigodnych Księży Arcybiskupów i Biskupów z Księdzem Arcybiskupem Stanisławem Gądeckim, Metropolitą Poznańskim, Przewodniczącym Konferencji Episkopatu Polski, oraz Księdzem Arcybiskupem Mieczysławem Mokrzyckim, Metropolitą Lwowskim obrządku łacińskiego, wieloletnim sekretarzem św. Jana Pawła II;

Witam bardzo serdecznie, dziękując równocześnie za  obecność, Szanowną Panią Elżbietę Witek, Marszałek Sejmu Najjaśniejszej Rzeczypospolitej Polskiej;

Witam i serdecznie pozdrawiam Szanownego Pana Ministra Infrastruktury w Rządzie Rzeczypospolitej Polskiej;

Wyrażam moją wielką wdzięczność za obecność Szanownym Panom: Wojewodzie i Marszałkowi Województwa Małopolskiego oraz Przewodniczącemu Sejmiku Województwa Małopolskiego wraz z Małżonkami;

Pragnę również serdecznie pozdrowić i przywitać obecnych wraz z nami Drogich i Czcigodnych Braci w Kapłaństwie, Wielebne Siostry zakonne i osoby życia konsekrowanego, członków korpusu konsularnego a na koniec Was wszystkich, Drodzy Siostry i Bracia! Niech nasze wspólne Te Deum laudamus będzie przejmującym i żarliwym przyłączeniem się do tej czci i chwały, które Bóg Ojciec odbiera w niebie przez swoich świętych i błogosławionych, w tym przez św. Jana Pawła II Wielkiego!

Drodzy Siostry i Bracia!

Znajdujemy się w miejscu niezwykłym – w monumentalnym Sanktuarium Jana Pawła II, będącego częścią Centrum Jana Pawła II „Nie lękajcie się!”. Powstało ono dzięki wiekopomnej inicjatywie Księdza Kardynała Stanisława Dziwisza, ówczesnego Metropolity Krakowskiego, wspartej przez bardzo wielu dobroczyńców z Archidiecezji Krakowskiej, z Polski i z całego świata. Kamień węgielny pod budowę Centrum pobłogosławił dnia 27 maja 2006 roku Ojciec Święty Benedykt XVI, podczas wieczornego spotkania z młodzieżą na krakowskich Błoniach. Po dziesięciu latach, dnia 16 października 2016 roku, w 38. rocznicę wyboru kardynała Karola Wojtyły na Stolicę św. Piotra, kościół św. Jana Pawła II został uroczyście poświęcony i oddany Wszechmogącemu Bogu. Sanktuarium zdobią mozaiki o. Marco Ivana Rupnika SJ. Na głównej ścianie świątyni widzimy mozaikę przedstawiającą Chrystusa, który poprzez swój zwycięski Krzyż wydobywa z Otchłani pierwszych rodziców. Niech ten przejmujący obraz Chrystusa Zbawiciela świata i Odkupiciela człowieka towarzyszy naszej dzisiejszej modlitwie i ją uwzniośla. Wnikajmy w tajemnicę Tego, który – jak pisał Jan Paweł II w swej pierwszej encyklice Redemptor hominis – „przez swe Wcielenie ukształtował ten wymiar ludzkiego bytowania, jaki zamierzył nadać człowiekowi od początku. Ukształtował w sposób definitywny, ostateczny – w sposób Sobie tylko właściwy, stosowny dla swej odwiecznej Miłości i Miłosierdzia, z całą Boską wolnością – a równocześnie z tą szczodrobliwością, która pozwala nam wobec grzechu pierworodnego i wobec całej historii grzechów ludzkości, wobec manowców ludzkiego umysłu, woli i serca, powtarzać z podziwem te słowa: «O szczęśliwa wino, któraś zasłużyła mieć takiego i tak potężnego Odkupiciela!»” (RH, 1).

Jego Ekscelencję Księdza Arcybiskupa Nuncjusza Apostolskiego proszę teraz o przewodniczenie naszej uroczystej modlitwie.