Ojciec Święty zauważył, że towarzyszą nam w życiu uczucia oddające klimat zapieczętowanego grobu: rozczarowań, goryczy i nieufności, które skazują nas na życiową klęskę, bo wydaje się, że nic nie da się zrobić i nic nie można zmienić. Doświadczamy wtedy gorzkiego smaku znużenia i radość gaśnie w naszym sercu. Czujemy się bezsilni i zniechęceni wobec potęgi zła, konfliktów, które burzą relacje, wobec logiki wyrachowania i obojętności, która zdaje się kierować społeczeństwem i psuje go od środka. Może zdarzyło się nam stanąć twarzą w twarz ze śmiercią, która odebrała nam bliskich albo z chorobą, która uświadomiła nam kruchość istnienia i uzależniła od pomocy innych. Często nasze drogi zatrzymują się nad grobami, przed którymi trwamy nieruchowo płacząc i żałując tego, co nieuchronnie przeminęło.

Franciszek zwrócił uwagę, że ewangeliczne niewiasty nie dały się obezwładnić strachowi i tęsknocie z powodu odejścia Jezusa, patrzyły dalej niż jego grób, z bojaźnią i radością pobiegły przekazać nowinę, która na zawsze zmieni życie i historię; Chrystus zmartwychwstał! Przekazują równocześnie uczniom nakaz i zachętę Pana, aby poszli do Galilei, bo tam go zobaczą. To pójście do Galilei oznacza dwie rzeczy: po pierwsze, wezwanie do otwarcia się na misję, wyjścia ku przyszłości, a po drugie oznacza powrót do źródeł, tam, gdzie się wszystko zaczęło. Udać się do Galilei to znaczy powrócić do pierwotnej łaski, odzyskać pamięć, która odnawia nadzieję.

„Oto, co czyni Pascha Pana: pobudza nas do pójścia naprzód, do wyjścia z poczucia klęski, do odsunięcia kamienia grobowego, w którym często zamykamy nadzieję, do spojrzenia z ufnością w przyszłość, ponieważ Chrystus zmartwychwstał i zmienił kierunek dziejów. Ale aby to uczynić, Pascha Pana prowadzi nas z powrotem do naszej pierwotnej łaski, każe nam powrócić do Galilei, gdzie rozpoczęła się nasza historia miłości z Jezusem – podkreślił Papież. - Żąda od nas, abyśmy przeżyli na nowo ten moment, tę sytuację, to doświadczenie, w którym spotkaliśmy Pana, doświadczyliśmy Jego miłości i otrzymaliśmy nowe i jasne spojrzenie na nas samych, na rzeczywistość, na tajemnicę życia. Aby zmartwychwstać, aby rozpocząć na nowo, aby wznowić naszą drogę, zawsze musimy powrócić do Galilei, to znaczy wrócić nie do Jezusa abstrakcyjnego, idealnego, ale do żywej, konkretnej, pulsującej życiem pamięci o naszym pierwszym spotkaniu z Nim.“

Ojciec Święty zauważył, że aby iść naprzód musimy pamiętać, aby mieć nadzieję musimy karmić pamięć. Jeśli odzyskamy pierwszą miłość, zadziwienie i radość ze spotkania z Bogiem, pójdziemy naprzód. Trzeba wracać do naszej Galilei, gdzie osobiście poznaliśmy Jezusa, gdzie stał się osobą życia i Bogiem bliskim, który zna nas bardziej niż ktokolwiek inny i miłuje bardziej niż ktokolwiek inny. Franciszek wezwał, aby pamiętać o swojej Galilei będącej miejscem wewnętrznego zmartwychwstania, które wszystko zmieniło. Nie możemy o nim zapomnieć i zostawić za sobą.

„Zmartwychwstały zaprasza nas, byśmy tam poszli, aby sprawować Paschę. Przypomnij sobie swoją Galileę, ożyw ją dzisiaj. Wróć do tego pierwszego spotkania. Zapytaj siebie kiedy i jak to było, odtwórz kontekst, czas i miejsce, doświadcz ponownie jego doznań i wrażeń, przeżyj na nowo jego kolory i smaki – podkreślił Papież. - Bo to właśnie wtedy, gdy zapomniałeś o tej pierwszej miłości, to właśnie wtedy, gdy zapomniałeś o tym pierwszym spotkaniu, na twoim sercu zaczął osiadać kurz. I doświadczyłeś smutku, i tak jak uczniom wszystko wydawało się bez perspektywy, z głazem opieczętowującym nadzieję. Ale dziś moc Paschy zaprasza cię do odsunięcia głazów rozczarowania i nieufności; Pan, znawca odsuwania kamieni nagrobnych grzechu i lęku, chce oświecić twoją świętą pamięć, twoje najpiękniejsze wspomnienie, odświeżyć twoje pierwsze spotkanie z Nim. Pamiętaj i idź: powróć do Niego, odnajdź łaskę zmartwychwstania Boga w tobie!“

Ojciec Święty na zakończenie raz jeszcze zachęcił nas byśmy podążali za Jezusem do naszej Galilei, gdzie na nas czeka. Tam Go spotkamy i tam możemy Go adorować ożywiając piękno tego, kiedy odkrywając Go żywego, ogłosiliśmy Go Panem naszego życia.