„To właśnie w Męce Pańskiej – mówił Franciszek - ujawnia się cierpliwość Chrystusa, który łagodnie i z pokorą akceptuje aresztowanie, policzkowanie i niesprawiedliwe skazanie; przed Piłatem nie skarży się; znosi obelgi, plucie i biczowanie żołnierzy; niesie ciężar krzyża; przebacza tym, którzy przybijają Go do belki, a na krzyżu nie reaguje na prowokacje, ale obdarza miłosierdziem. Wszystko to mówi nam, że cierpliwość Jezusa nie polega na stoickiej odporności na cierpienie, lecz jest owocem większej miłości”.

W tych kategoriach postrzega też cierpliwość św. Paweł. Dla niego jest ona pierwszą cechą miłości, co w sposób szczególny ujawnia się w postawie samego Boga.

„Bóg, w obliczu naszej niewierności – mówił Ojciec Święty – okazuje się ‘nieskory do gniewu’ (por. Wj 34, 6; por. Lb 14, 18): zamiast dawać upust swojej odrazie do zła i grzechu człowieka, objawia się jako większy, gotowy za każdym razem zaczynać od nowa z nieskończoną cierpliwością. Dla Pawła jest to pierwsza cecha Bożej miłości, która w obliczu grzechu proponuje przebaczenie. Ale nie tylko to: jest to pierwsza cecha każdej wielkiej miłości, która na zło potrafi odpowiedzieć dobrem, która nie zamyka się w gniewie i zniechęceniu, ale trwa i zaczyna od nowa. Jak mówi św. Augustyn: człowiek ‘jest tym skłonniejszy do znoszenia wszelkich nieszczęść, im większa jest w nim miłość Boga’”.

Papież zauważył, że cnota ta przejawia się w postawie wielu ludzi, ojców i matek, pracowników służby zdrowia, którzy w ukryciu upiększają na co dzień nasz świat świętą cierpliwością. Z drugiej strony wiemy, że nam samym często brakuje tej cnoty. Dlatego trzeba nad nią pracować, a także o nią prosić, bo jest ona owocem Ducha Świętego. On daje nam łagodną siłę cierpliwości, ponieważ, jak mówi św. Augustyn, „siła chrześcijanina to nie tylko czynienie dobra, ale także znoszenie zła”.