Ojciec Święty zaznaczył, że długie lata życia są szczególnym wyrazem błogosławieństwa i postawił pytanie: jak interpretować czas, który pozostał do dyspozycji w późnym wieku, jak najlepiej go wykorzystać? Wskazał, że dla wielu perspektywa emerytury oznacza upragniony i zasłużony odpoczynek. Zdarza się jednak, że jest też źródłem niepokoju i oczekuje się jej ze sporą obawą. Papież zwrócił uwagę, że w związku ze aktualną sytuacją osób starszych pojawiają się nowe potrzeby w relacjach wychowawczych i rodzicielskich, które wymagają zmiany modelu tradycyjnego przymierza międzypokoleniowego.

„Ale - zapytajmy samych siebie - czy podejmujemy ten wysiłek, aby dokonać „przemodelowania”? Czy też po prostu znosimy bezwład warunków materialnych i ekonomicznych? Współistnienie pokoleń bowiem się wydłuża. Czy staramy się wszyscy razem uczynić je bardziej ludzkim, bardziej serdecznym, bardziej sprawiedliwym w nowych warunkach współczesnych społeczeństw? – pytał Papież. - Dla dziadków ważną częścią ich powołania jest wspieranie dzieci w wychowaniu przez nich dzieci. Uczą się one siły czułości i poszanowania dla słabości: to niezastąpione lekcje, które dziadkom łatwiej udzielić i zweryfikować. Dziadkowie ze swej strony uczą się, że czułość i kruchość to nie tylko oznaki schyłku życia: dla młodych są to etapy, które czynią przyszłość ludzką.“

Franciszek zauważył, że Judyta pomimo tego, że wcześnie owdowiała i nie miała dzieci, przeżywała swoją starość jako czas spełnienia i radości, ze świadomością, że zrealizowała do końca misję powierzoną przez Boga. Pełna życiowej pasji pozostawiła po sobie dziedzictwo dobra, a nie tylko dziedzictwo dóbr. Wyrażało się to w spojrzeniu z szacunkiem i z miłością na tych, którzy byli jej bliscy.

„W starszym wieku człowiek traci nieco wzrok, ale jego wewnętrzne spojrzenie staje się bardziej przenikliwe: widzi się sercem. Człowiek jest w stanie dostrzec rzeczy, które wcześniej mu umykały. Starsi umieją patrzeć i widzieć…Tak to już jest: Pan nie powierza swoich talentów jedynie młodym i silnym: ma je dla wszystkich, na miarę każdego, także dla starszych. Życie naszych wspólnot musi umieć cieszyć się z talentów i charyzmatów tak wielu osób starszych, które z racji metryki są już emerytami, ale stanowią bogactwo, które należy docenić – podkreślił Papież. - Wymaga to ze strony samych osób starszych twórczej, nowej uwagi, wielkodusznej dyspozycyjności. Dawne umiejętności aktywnego życia tracą swoją rolę przymusu i stają się bogactwem daru: nauczanie, doradzanie, budowanie, opieka, słuchanie... Najlepiej na rzecz osób znajdujących się w najtrudniejszej sytuacji, których nie stać na naukę lub które są skazane na samotność.“