Franciszek w przekazanym przemówieniu zaproponował siostrom refleksję nad sceną umywania nóg w Wieczerniku, w której Syn Boży stawia się w pozycji sługi. Piotr zaś przekonuje się, że aby służyć innym, najpierw musi zaakceptować własną słabość i kruchość. Zachęcił siostry do zatrzymania się nad tą sceną i przeżywania władzy w zgromadzeniach jako służby. Zaznaczył, że współczesne życie zakonne dostrzega swoją kruchość, nawet jeśli czasem przyjmuje ją z trudem, ponieważ zakony są przyzwyczajone do posiadania znaczenia, do tego, że dzięki swoim dziełom liczą się społecznie. „Kryzys, który przeżywamy, pozwala nam odczuć naszą słabość i zachęca nas do jej przyswojenia– wskazał Papież. –To prowadzi nas do odzyskania postawy, jaką Syn Boży przyjął wobec Ojca i wobec ludzkości, czyli postawy sługi. Służba nie oznacza służalczości. Uniżyć się nie znaczy zamknąć się we własnych ranach i sprzecznościach, ale otworzyć na relację, na wymianę, która uszlachetnia i uzdrawia, jak to miało miejsce w przypadku Piotra, i od której zaczyna się nowa droga z Jezusem”.

Franciszek podkreślił, że współczesne zakony wezwane są do ciągłego zadawania sobie pytania: o co prosi nas Duch Święty w świetle znaków czasu? Jakich zmian wymaga, aby władza przez nas sprawowana była ewangeliczna, nie pozostawiającą ran, ale dająca wzrost? „Nie lękajcie się poszukiwania nowych posług i nowych sposobów ewangelicznego sprawowania władzy. Niech to nie będzie poszukiwanie teoretyczne i ideologiczne – ideologie okaleczają Ewangelię – ale poszukiwanie, które zaczyna się od zbliżenia się do stóp zranionej ludzkości i kroczenia obok zranionych braci i sióstr, poczynając od sióstr w waszych wspólnotach – czytamy w przemówieniu Franciszka. – Wiem, że macie wiele trosk, które zapewne nie dają wam spać w nocy – między innymi brak powołań, stale rosnąca średnia wieku, odejścia z życia konsekrowanego – ale chciałbym, aby główną troską było to, jak postępować, aby nie porzucić horyzontu waszej misji”.

Papież zachęcił siostry do refleksji nad tym, czego oczekuje dziś Kościół od życia zakonnego na drodze synodalnej. „Jeśli synodalność jest przede wszystkim czasem słuchania i rozeznawania, to najważniejszym wkładem, jaki możecie wnieść, jest przyjęcie postawy otwartości na poruszenia Ducha Świętego i uniżenie się na wzór Jezusa, aby wyjść naprzeciw bliźnim w potrzebie” – wskazał Franciszek.

Podkreślił, że oprócz aktywnego uczestnictwa w procesie synodalnym na poziomie Kościoła lokalnego, bardzo ważne jest, aby zgromadzenia odbywały swoją własną podróż synodalną. To wspaniała okazja do słuchania siebie nawzajem, do zadawania pytań o istotne elementy życia zakonnego w dzisiejszych czasach. Także po to, by pozwolić na pojawienie się niewygodnych pytań. „Nie bójcie się własnej słabości, nie bójcie się przedstawić jej Jezusowi. Pięknym znakiem tej synodalnej odnowy powinna być wzajemna troska – zaznaczył Papież. – W tym kontekście mam na myśli małe zgromadzenia lub takie, które podupadają i nie mają z czego się utrzymać. Ufam, że te procesy w przyszłości jeszcze bardziej zbliżą was do siebie, abyście mogły się wzajemnie wspierać oraz pomagać sobie na drodze formacji i rozeznania. Ufam również, że procesy te pomogą wspólnocie kościelnej w dialogu ze światem, nie zapominając o naszym wspólnym domu”.