Ojciec Święty zwrócił uwagę, że pytania, które otwierają nas na poszukiwanie Boga rodzą się w spotkaniach z innymi, w różnych niespodziewanych wydarzeniach, w planach, które trzeba realizować, w marzeniach, które należy spełnić oraz w lękach z którymi trzeba się zmierzyć. Wskazał, że to wtedy zaczynamy pytać siebie: gdzie jest moje szczęście? Gdzie jest miłość, która nie przemija i wszystko przetrwa? Jakie szanse kryją się w kryzysach i cierpieniach, które ma nas spadają? Podkreślił, że nie powinnyśmy tych pytań w sobie zagłuszać i zadowalać się bezpiecznym komfortem, bo wtedy nie spotkamy Pana.

Franciszek zwrócił uwagę, że drugim miejscem, w którym można znaleźć i spotkać Pana jest ryzyko pielgrzymowania. Pytania powinny nas skierować na drogę w poszukiwaniu oblicza Boga i piękna Jego Słowa. Ewangeliczni Magowie nie zadawalali się spoglądaniem w niebo i podziwianiem światła gwiazdy, ale wyruszyli w ryzykowną podróż. Tak jest również z naszą wiarą: bez ciągłego jej rozwijania i stałego dialogu z Panem, bez słuchania Słowa, bez wytrwałości nie może ona wzrastać.

„Nie wystarczy mieć kilku wyobrażeń o Bogu i kilku modlitw kojących sumienie; trzeba stać się uczniami idącymi za Jezusem i Jego Ewangelią, rozmawiać z Nim o wszystkim na modlitwie, szukać Go w sytuacjach codziennych i twarzach naszych braci i sióstr. Od Abrahama, który wyruszył w podróż do nieznanego kraju, po Magów, którzy wyruszają za gwiazdą, wiara jest podróżą, pielgrzymką, wiara jest historią wyruszania i podejmowania drogi na nowo – podkreślił Papież. – Nie zapominajmy o tym nigdy: wiara jest drogą, pielgrzymką, historią wyruszania i podejmowania drogi na nowo. Pamiętajmy o tym: wiara nie wzrasta, jeśli pozostaje statyczna; nie możemy jej zamknąć w jakiejś osobistej pobożności ani uwięzić w murach kościoła, ale musimy ją wydobyć, żyć nią w nieustannej pielgrzymce ku Bogu i naszym braciom. Zadajmy sobie dzisiaj pytanie: czy idę w kierunku Pana życia, aby On stał się Panem mojego życia? Jezu, kim dla mnie jesteś? Gdzie każesz mi pójść, czego żądasz od mojego życia? Do podjęcia jakich wyborów dla innych mnie zapraszasz?“

Ojciec Święty zaznaczył, że po niepokoju pytań i ryzyku pielgrzymowania, trzecim miejscem znalezienia i spotkania Pana jest zadziwienie adoracji. Nasz niepokój, nasze pytania, drogi duchowe i praktyki wiary powinny się zbiec w adoracji Pana. Tam znajdują swoje źródło, bo stamtąd wszystko się wywodzi, bo to Pan wzbudza w nas uczucie, działanie i czyn.

„Wszystko tam się rodzi i wszystko tam ma swój szczyt, bo celem wszystkiego nie jest osiągnięcie osobistego celu i zdobycie dla siebie chwały, ale spotkanie z Bogiem i pozwolenie by ogarnęła nas Jego miłość, która stanowi podstawę naszej nadziei, która wyzwala nas od zła, która otwiera nas na miłość innych, która czyni nas ludźmi zdolnymi do budowania świata bardziej sprawiedliwego i bardziej braterskiego – podkreślił Papież. - Nie ma sensu aktywność duszpasterska, jeśli nie stawiamy Jezusa w centrum, adorując Go. Zadziwienie adoracji. Tam uczymy się stać przed Bogiem nie tyle po to, by o coś prosić czy coś zrobić, ale po to, by zatrzymać się w milczeniu i powierzyć się Jego miłości, dać się ogarnąć i odrodzić Jego miłosierdziu. Dzisiaj Pan wzywa nas do działania na wzór Magów: jak Magowie, stańmy w pokłonie, powierzmy się Bogu w zadziwieniu adoracji. Uwielbiajmy Boga, a nie nasze ego; uwielbiajmy Boga, a nie fałszywe bożki, które uwodzą nas powabem prestiżu i władzy; z fascynacją dla fałszywych wiadomości; uwielbiajmy Boga, aby nie kłaniać się przed rzeczami, które przemijają i przed uwodzicielską, ale pustą logiką zła.“