Ojciec Święty odwołał się do adhortacji apostolskiej o ewangelizacji w świecie współczesnym Evangelii nuntiandi św. Pawła VI, który postawił trzy podstawowe pytania: „Czy wierzysz w to, co głosisz? Czy żyjesz tym, w co wierzysz? Czy głosisz to, czym żyjesz?”. Nie powinniśmy zadawalać się łatwymi, gotowymi odpowiedziami na te pytania. Jesteśmy wezwani do podjęcia ryzyka, nawet destabilizującego poszukiwania, w pełni ufając działaniu Ducha Świętego, który pobudza nas do wyjścia poza własne granice, poza bariery, poza wszelkiego rodzaju ograniczenia.  

„W tym sensie świadectwo życia chrześcijańskiego oznacza drogę świętości, opartą na chrzcie, który czyni nas «uczestnikami natury Bożej, a przez to rzeczywiście świętymi» (Konst. dogm. Lumen gentium, 40). Jest to świętość, która nie jest zarezerwowana dla nielicznych; będąca darem Boga i wymagająca przyjęcia i uczynienia jej owocną dla nas i dla innych – podkreślił Papież. –Jako wybrani i umiłowani przez Boga, powinniśmy nieść tę miłość innym. Paweł VI uczy, że gorliwość ewangelizacyjna wypływa ze świętości, wypływa z serca, które jest pełne Boga. Ewangelizacja, karmiona modlitwą, a zwłaszcza umiłowaniem Eucharystii, powoduje z kolei wzrost w świętości tych, którzy ją prowadzą (por. EN, 76). Jednocześnie bez świętości słowo ewangelizatora «z trudem przeniknie do serca współczesnych ludzi», lecz grozi jej, że «stanie się czcza i daremna» (tamże).“

Ojciec Święty zauważył, że adresatami ewangelizacji są nie tylko inni, ci którzy wyznają inne religie lub nie wyznają żadnej, ale również wierzący w Chrystusa i aktywni członkowie Ludu Bożego. Kościół zawsze powinien zaczynać od ewangelizowania samego siebie, żeby móc zachować świeżość, gorliwość i moc w głoszeniu Ewangelii. 

„Kościół, który się ewangelizuje, aby ewangelizować, to Kościół, który będąc prowadzonym przez Ducha Świętego jest powołany do podążania wymagającą drogą, drogą nawrócenia i odnowy. Oznacza to również zdolność do zmiany sposobów rozumienia i przeżywania swojej ewangelizacyjnej obecności w dziejach, unikając ukrywania się w chronionych strefach logiki «zawsze tak było». To są kryjówki, które powodują chorobę Kościoła. Kościół powinien iść naprzód, powinien stale wzrastać, w ten sposób pozostanie młodym. Kościół ten jest całkowicie zwrócony ku Bogu, a zatem uczestniczy w Jego planie zbawienia rodzaju ludzkiego, a jednocześnie jest całkowicie zwrócony ku ludzkości – zaznaczył Papież. – Kościół powinien być Kościołem dialogującym ze współczesnym światem, który nawiązuje braterskie relacje, który tworzy przestrzenie spotkania, wprowadzając w życie dobre praktyki gościnności, przyjmowania, uznawania i integrowania innych oraz odmienności, i który troszczy się o wspólny dom, jakim jest świat stworzony.“