Ojciec Święty zaznaczył, że Prawo pełniło rolę wychowawcy, przygotowującego do przyjścia Jezusa Chrystusa. Był on nauczycielem, który towarzyszył w szkole, czuwał nad uczniem i prowadził do domu. Dzieje poprzedzające przyjście Chrystusa można określić jako bycie „pod Prawem”, a te które po nich następują powinny być przeżywane w obecności Ducha Świętego. Zostaliśmy usprawiedliwieni za darmo przez wiarę w Chrystusa. W centrum znajduje się wydarzenie śmierci i zmartwychwstania Jezusa, które głosił Paweł, aby wzbudzić wiarę w Syna Bożego, będącego źródłem zbawienia. Kiedy człowiek dochodzi do wiary, Prawo wyczerpuje swoją wartość wychowawczą i musi ustąpić miejsca innemu autorytetowi.

„O czym nam to mówi? Czy jak Prawo zakończyło swoją funkcję możemy powiedzieć: „Wierzymy w Jezusa Chrystusa i robimy to, co chcemy? „Nie! Przykazania istnieją, ale nas nie usprawiedliwiają. Tym, kto usprawiedliwia jest Jezus Chrystus. Przykazania trzeba wypełniać, ale nie one czynią nas sprawiedliwymi. Istnieje darmowość w Jezusie Chrystusie, spotkanie z Jezusem usprawiedliwia nas darmowo – zaznaczył Papież. – Istotą wiary jest przyjęcie Chrystusa. Jedyną zasługą: otwarcie serca. A co zrobimy z przykazaniami? Zachowujmy je, ale jako pomoc w spotkaniu z Jezusem Chrystusem.“

Franciszek zaznaczył, że nauka o znaczeniu Prawa wymaga poważnego rozważenia, aby nie popaść w nieporozumienia i nie podjąć fałszywych kroków. Wskazał, że dobrze nam zrobi, jeśli zadamy sobie pytanie, czy żyjemy jeszcze w czasie, w którym potrzebujemy Prawa, czy też jesteśmy świadomi, że otrzymaliśmy łaskę stania się dziećmi Bożymi, aby żyć w miłości.

„Jak ja żyję? W strachu, że jeśli czegoś nie uczynię, to pójdę do piekła? Czy żyję także z tą nadzieją, z tą radością z darmowości zbawienia otrzymanego w Jezusie Chrystusie? To dobre pytanie. I także drugie: czy lekceważę przykazania? – pytał dalej Papież. - Nie. Zachowuję je, ale nie jako ostateczne wartości, ponieważ wiem, że tym kto mnie usprawiedliwia jest Jezus Chrystus.“