Ojciec Święty stwierdza, że każdy członek Ludu Bożego jest uczniem misjonarzem, aktywnym podmiotem ewangelizacji i w związku z tym należy wystrzegać się mentalności oddzielającej kapłanów od świeckich, która uważa tych pierwszych za protagonistów, a drugich za wykonawców, i realizować misję chrześcijańską jako jeden lud Boży.

Papież zauważa, że sam dar życia niesie w sobie powołanie, ponieważ każdy jest stworzeniem upragnionym i umiłowanym przez Boga, każdy został wezwany po imieniu, niesie w swoim sercu Bożą iskrę, którą powinien rozwijać w ciągu życia. Bóg widzi nas takich jakimi możemy się stać pod jego czułym spojrzeniem. Dostrzega nasze ukryte możliwości oraz niestrudzenie pracuje, abyśmy mogli je wykorzystać w służbie dobra wspólnego. Jego głos, wydobywający nas z ograniczeń, dociera do nas także poprzez innych ludzi. W ich radach i przykładzie kryje się Boża inicjatywa, która wskazuje nowe drogi.

Franciszek zwraca uwagę, że przyswajając sobie pełne miłości spojrzenie Jezusa, powinniśmy patrzyć Jego oczami na innych, aby czuli się akceptowani i zachęceni do rozwijania wszystkich swoich ukrytych możliwości. Bóg powołuje nas do tego, abyśmy stawali się coraz bardziej tym, kim jesteśmy, ale powołuje nas również we wspólnocie, czyli jesteśmy współpowołani. Stanowimy elementy jednej mozaiki, która staje się piękniejsza, gdy tworzy wspólnie jeden obraz. Jesteśmy nie tylko odrębnymi gwiazdami, ale zostaliśmy również wezwani do tworzenia konstelacji, które rozświetlają drogi ludzkości. Dlatego także Kościół powinien stawać się coraz bardziej synodalny, zdolny do podążania razem w harmonii różnorodności, w którą wszyscy mogą wnieść swój wkład i aktywnie uczestniczyć. Jesteśmy ostatecznie powołani, aby stawać się jedną rodziną we wspólnym domu całego stworzenia.