Ojciec Święty zauważył, że św. Paweł podczas dwukrotnych odwiedzin wspólnot Galacji dokonał ogromnego dzieła ewangelizacji. Galaci byli starożytnym ludem celtyckim, który przez wiele zmiennych kolei losu osiedlił się w rozległym regionie Anatolii, ze stolicą w mieście Ancyra, dzisiejsza Ankara, stolica Turcji. Paweł informuje jedynie, że z powodu choroby był zmuszony zatrzymać się w tym regionie (por. Ga 4,13). Św. Łukasz, w Dziejach Apostolskich podaje natomiast, że to Duch Święty zabronił im głosić orędzie zbawienia w Azji. To niesienie słowa życia nie zawsze zależy od naszej woli i planów, ale wymaga dyspozycyjności, aby dać się kształtować i podążać innymi, nieprzewidzianymi drogami. Wiadomo jednak, że dzięki pracy ewangelizacyjnej Apostołowi udało się założyć kilka małych wspólnot, rozproszonych po całym regionie Galacji.

„Jest tutaj między wami pewna rodzina, która mnie pozdrowiła i powiedzieli, że muszą nauczyć się łotewskiego, i jeszcze jakiegoś innego języka, bo pojadą na misje do tych krajów. To Duch Święty posyła także i dzisiaj wielu misjonarzy, którzy opuszczają swą ojczyznę i udają się na krańce świata, by wypełniać swoją misję – mówił Franciszek. – Wiadomo jednak, że w swojej gigantycznej pracy ewangelizacyjnej Apostołowi udało się założyć kilka małych wspólnot, rozproszonych po całym regionie Galacji. Tworzył małe wspólnoty, które są zaczynem dzisiejszej kultury chrześcijańskiej. Zaczynał od małych wspólnot, a te małe wspólnoty się rozwijały. Tę metodę stosuje się również dzisiaj. Otrzymałem list od misjonarza z Papui Nowej Gwinei, który głosi Ewangelię w dżungli, wśród ludzi, którzy nawet nie wiedzą, kim jest Jezus Chrystus. Także dzisiaj jest to metoda pierwszej ewangelizacji”.

Franciszek wskazał, że św. Paweł pisze list, dostrzegając wielkie niebezpieczeństwo dla wiary adresatów, gdy do tych Kościołów przeniknęli chrześcijanie pochodzący z judaizmu, którzy zaczęli głosić teorie sprzeczne z nauczaniem Apostoła. Przyjmując je, Galaci musieliby wyrzec się swojej tożsamości kulturowej i wolności, aby podporządkować się normom, przepisom i zwyczajom typowym dla Żydów. W pewnym momencie członkowie wspólnoty znaleźli się w sytuacji kryzysowej, w niepewności czy mają słuchać i postępować zgodnie z tym, co głosił im św. Paweł, czyli trwać w wierze w dzieło zbawienia dokonane przez Jezusa poprzez Jego śmierć i zmartwychwstanie czy iść za głosem nowych kaznodziejów, którzy oskarżyli go, że nie jest prawdziwym apostołem.

„Ta sytuacja nie jest daleka od doświadczeń, jakie wielu chrześcijan przeżywa w naszych czasach. Także dzisiaj nie brakuje kaznodziejów, którzy - zwłaszcza dzięki nowym środkom przekazu - prezentują się nie po to, by głosić Ewangelię o Bogu, który miłuje człowieka w Jezusie ukrzyżowanym i zmartwychwstałym, ale po to, by jako prawdziwi «strażnicy prawdy» nalegać kategorycznie, jaki miałby być najlepszy sposób bycia chrześcijaninem – zauważył Papież. – Z całą mocą twierdzą, że prawdziwym chrześcijaństwem jest to, do którego są przywiązani, często utożsamiane z pewnymi formami z przeszłości, a rozwiązaniem dzisiejszych kryzysów miałoby być cofnięcie się w czasie, aby nie zatracić autentyczności wiary. Również dzisiaj, podobnie jak wtedy, istnieje pokusa zamknięcia się w niektórych pewnikach wypływających z dawnych  tradycji. W jaki sposób możemy rozpoznać tych ludzi? Jedną z cech ich postępowania jest surowość. W obliczu głoszenia Ewangelii, która czyni nas wolnymi, czyni nas radosnymi, są surowi, zawsze cechuje ich sztywność: musisz zrobić to, musisz zrobić tamto. Surowość, jest właściwością tych ludzi. Podążanie za nauczaniem Apostoła Pawła z Listu do Galatów pomoże nam zrozumieć, którą drogą mamy podążać. Droga wskazana przez Apostoła jest wyzwalającą i pozostaje wciąż nową drogą Jezusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego; jest drogą głoszenia, które realizuje się poprzez pokorę i braterstwo; jest drogą cichej i posłusznej ufności, będąc pewnymi, że Duch Święty działa w każdej epoce Kościoła”.