Ojciec Święty przypomniał, że sędziowie w każdej decyzji, w każdym osądzie stają przed możliwością tworzenia poezji, która uleczy rany ubogich, bardziej zintegruje ludzkość oraz uchroni środowisko naturalne. Wyraził nadzieję, że ich dzieła staną się „jak wiersz, który naprawia, przekierowuje oraz ożywia”. Prawdziwa sprawiedliwość czyni kraje szczęśliwymi, a ich mieszkańcy cieszą się należną godnością. Papież przypomniał, że sędziowie nigdy nie powinni tracić z oczu rzeczywistości. Ważne jest, aby pracowali wspólnie i podążali drogą „Miłosiernego Samarytanina”, który bezinteresownie traktuje ludzi, zwłaszcza potrzebujących oraz wykluczonych. Trzeba również uznać historię za „oś przewodnią” działalności, ponieważ ona niesie w sobie walki, zwycięstwa i porażki. Zawiera jakby krew tych, którzy oddali życie za jedną i zintegrowaną ludzkość. Piąty rys postawy dobrego sędziego zawiera się w poczuciu przynależności do ludu, a nie do oświeconej elity.

„Sprawiedliwymi są ci, którzy czynią sprawiedliwość. Sprawiedliwi mają świadomość, że kiedy odwołujemy się do prawa i kiedy dajemy biednym rzeczy niezbędne, nie tyle dajemy ze swojego, lub z tego, co należy do innych, ale oddajemy im to, co do nich należy. Wiele razy gubiliśmy zasadę oddawania tego co do nich należy. Budujmy nową sprawiedliwość, uwzględniając, że tradycja chrześcijańska nigdy nie uważała za ostateczne i nietykalne prawo do własności prywatnej i podkreślała zawsze funkcję społeczną każdej z jej form – podkreślił Papież. Prawo do własności jest drugorzędnym prawem naturalnym wywodzącym się z prawa, które posiadają wszyscy, mianowicie powszechnego przeznaczenia dóbr stworzonych. Nie ma sprawiedliwości społecznej, która opierałaby się na niegodziwości wyrażającej się w koncentracji bogactwa. Pragnę, aby wszystko to, co zbudujecie na bazie sprawiedliwości społecznej było czymś więcej niż czystą teorią, ale stało się nową i pilną praktyką sądowniczą, która doprowadzi do tego, że ludzkość w najbliższej przyszłości zjednoczy się ze sobą w pokoju.“