Zgodnie z zamiarem papieskiego kaznodziei jego adwentowe rozważania wpisują się w proces recepcji Soboru Watykańskiego II, który miał zapoczątkować nową Pięćdziesiątnicę dla Kościoła. Wyraża się ona – jak zauważył o. Cantalamessa – nie tylko w ruchach charyzmatycznych, ale wszędzie, a zwłaszcza w refleksji teologicznej.

Papież do księży pijarów na ich 400-lecie

„Pragnę zachęcić was do kontynuowania z entuzjazmem, poświęceniem i nadzieją waszej nadzwyczajnej historii, «dla chwały Boga i pożytku ludzi»” – napisał Papież w przesłaniu do Zakonu Kleryków Regularnych Ubogich Matki Bożej Szkół Pobożnych, czyli księży pijarów, z okazji rozpoczynającego się Kalasantyńskiego Roku Jubileuszowego. Wiąże się on z dwiema rocznicami: 400. ich istnienia i 250. kanonizacji ich założyciela, św. Józefa Kalasancjusza.

W swym liście Franciszek zauważa, że nadal aktualne są wyzwania, jakie stały u początków założenia zakonu: dzieci i młodzież potrzebują „chleba pobożności i wiedzy”, ubodzy wołają o pomoc, a świat potrzebuje przemiany wartościami ewangelicznymi, które powinno się nieść do wszystkich ludów. Dlatego ważne jest, aby powrócić do źródła i przypominać sobie, kim są pijarzy i do czego zostali powołani. W przesłaniu skierowanym do pijarów Franciszek wskazuje także na potrzebę pedagogiki ewangelizacyjnej, która stanowi najlepszy środek „do przemiany serc i otaczającej nas rzeczywistości w harmonii z Królestwem Bożym”. Dlatego potrzeba prawdziwych wychowawców, którzy pomogą dzieciom i młodzieży wzrastać poczynając od głębokich podstaw, ukażą im Chrystusa i będą towarzyszyli im w ich drodze życia.

Słudzy Boży: s. Nastał, męczennicy z Hiszpanii, ZSRR i Gwatemali

Heroiczność cnót zmarłej prawie 77 lat temu, 10 stycznia 1940 r., w Starej Wsi na Podkarpaciu siostry służebniczki Leonii Marii Nastał orzekł jeden z zatwierdzonych wczoraj przez Papieża dekretów Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Pozostałe dotyczą w większości męczenników XX wieku, w tym 21 z Hiszpanii, a po jednym z byłego Związku Radzieckiego i z Gwatemali.

O polskiej kandydatce do chwały ołtarzy mówi przełożona generalna Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej, matka Beata Chwistek: „W obecnym czasie, gdy tak wiele mówi się o życiu nienarodzonych, gdy modlimy się za matki oczekujące potomstwa, ona tak wiele wyprosiła darów, łask dla małżeństw oczekujących czasem wiele lat na swoje dzieciątko. Wyprosiła wiele tych małych, żyjących istot. Ona nas teraz jeszcze bardziej mobilizuje do modlitwy za nienarodzone dzieci, za matki oczekujące potomstwa, za tych wszystkich, którzy niemal codziennie przychodzą do jej grobu, a znajduje się on w Domu Generalnym w Starej Wsi, w miejscowości, gdzie się także urodziła i gdzie Pan powołał ją do siebie”.

Pokój w imię religii

W imię religii winno się głosić pokój, a nie przemoc. Wskazali na to uczestnicy kolejnego, już 14. z kolei spotkania wspólnej komisji przedstawicieli Stolicy Apostolskiej i Wielkiego Rabinatu Izraela. Odbyło się ono tym razem w Rzymie. Tematem było promowanie pokoju w kontekście przemocy stosowanej w imię religii.

Jak czytamy w opublikowanym na zakończenie komunikacie, podczas spotkania uznano, że powoływanie się dla usprawiedliwienia przemocy na religię jest jej „strasznym, bluźnierczym nadużyciem”, godzącym w świętość życia. Strona katolicka zaprezentowała rolę, jaką mogą odegrać religie w rozwiązywaniu konfliktów, a strona żydowska przedstawiła czynniki prowadzące do agresji i wojny oraz przypomniała wartości religijne, które można im przeciwstawić. Są to świętość osoby ludzkiej, jej wolność i godność. Wartości te obecne są szczególnie w tradycjach Abrahamowych: judaizmie, chrześcijaństwie, islamie.

Uczestnicy obrad wspólnej komisji przedstawicieli Stolicy Apostolskiej  i Wielkiego Rabinatu Izraela przypomnieli także nauczanie Papieża Franciszka odrzucające przemoc stosowaną w imię Boga. Zacytowali przy tym jego przemówienie na ten temat, wygłoszone przed miesiącem na audiencji międzyreligijnej. Nawiązali też pośrednio do niedawnej kontrowersyjnej rezolucji UNESCO o miejscach świętych we wschodniej Jerozolimie, w których uwzględniono tylko ich tradycję arabską. W komunikacie z rzymskiego spotkania określono to jako usiłowanie negowania biblijnej historii i związku Żydów ze świątynią jerozolimską.