Piotr, Jakub i Jan udają się z Jezusem w miejsce osobne, na górę, gdzie Mistrz z Nazaretu ujawni im swoją tożsamość, a właściwie to Jego Ojciec ją objawi. Greckie słowo „metemorfothe” (por. Mk 9, 2) nie oznacza tylko zewnętrznej przemiany, ale wskazuje na istotę zjawiska. To znaczy, że Jezus pokazał się uczniom w całej swej naturze, jako Syn Boży. Przeżycie tego doświadczenia a później pamięć o nim pozwalały Apostołom przetrwać próbę wiary, gdy ich Mistrz umierał.

A jak ważne to było wydarzenie dla Apostołów świadczy fakt, że jego szczegółowy opis w swoich Ewangeliach umieścili wszyscy synoptycy: św. Mateusz (Mt 17, 1-9), św. Marek (Mk 9, 1-8) i św. Łukasz (Łk 9, 28-36). Wydarzenie to musiało mocno utkwić w pamięci świadków, skoro po wielu latach przypomni je także św. Piotr w jednym ze swoich Listów (2 P 1, 16-18).

Górę Przemienienia Jezusa z górą Tabor jako pierwszy powiązał św. Cyryl Jerozolimski (+ 387); za nim zdanie to powtarza św. Hieronim (+ ok. 420) i cała tradycja.

W Kościele wschodnim uroczystość Przemienienia Pańskiego spotykana jest już w VI wieku. W Kościele Zachodnim było obchodzone wprawdzie już w VII w., ale miało wymiar lokalny. W Polsce święto znane jest od XI w. Jako święto obowiązujące dla całego Kościoła zachodniego wprowadził je papież Kalikst III z podziękowaniem Panu Bogu za zwycięstwo oręża chrześcijańskiego pod Belgradem w dniu 6 sierpnia 1456 r.