Zamach wykonano ok. godz. 9:00 rano w Alejach Ujazdowskich. Kutschera padł od kul Bronisława Pietraszewicza („Lot”), dowodzącego 12-osobowym zespołem egzekucyjnym i Zdzisława Poradzkiego („Kruszynka”).

„Warszawa znów dziś zemocjonowana; był zamach i nie byle jaki” – napisał w swojej, pisanej na bieżąco, „Kronice lat wojny i okupacji” Ludwik Landau. Podobnie rzecz po latach ocenił znawca zagadnienia prof. Władysław Bartoszewski: „Zastrzelenie Kutschery przyjęte jest w mieście z niemal nieukrywaną satysfakcją, mimo że ogół liczy się z posunięciami odwetowymi okupanta.”

Represje oczywiście nastąpiły i to bardzo szybko; dzień po zamachu – 2 lutego 1944 w Al. Ujazdowskich 21 (w pobliżu miejsca akcji) Niemcy rozstrzelali 100 zakładników. Kolejnych 200 zamordowano tego samego dnia w ruinach getta. Warszawę i okoliczne miejscowości obłożono kontrybucja finansową w wysokości 100 mln zł. W kilku następnych masowych egzekucjach – ostatnia miała miejsce 15 lutego – Niemcy rozstrzelali jeszcze około 500 osób.

Później – aż do wybuchu Powstania Warszawskiego 1 sierpnia 1944 r. Niemcy zaprzestali wykonywania w Warszawie masowych egzekucji.