Watykan
Rzym: pogrzeb prof. Grygiela
fot. Biuro Prasowe Archidiecezji Krakowskiej
Czyż serce w nas nie pałało, kiedy wyjaśniał nam tajemnicę Boga i człowieka. Ten, kto potrafi rozpalić w drugim taki ogień na zawsze pozostanie ojcem – mówił dziś o śp. prof. Stanisławie Grygielu ks. Livio Melina w homilii Mszy pogrzebowej, na której pożegnano w Rzymie zmarłego w ubiegły poniedziałek polskiego filozofa oraz wieloletniego przyjaciela i współpracownika św. Jana Pawła II.
Choć w liturgii brali udział kardynałowie Ouellet i Krajewski, to jednak koncelebrze przewodniczył bp Jean Laffitte, pierwszy doktorant prof. Grygiela. Takich ludzi rzadko się spotyka – zwierzył się po Mszy.
„Stanisław Grygiel to człowiek, u którego w sposobie bycia, spojrzeniu czy mowie nigdy nie było żadnych kalkulacji, intencji politycznych czy jakiejś fałszywej dyplomacji. On zawsze mówił prawdę, tak jak to odczuwał w swoim sercu. I zawsze z wielką życzliwością. Takich ludzi spotyka się bardzo rzadko. Z pewnością był jednym z dwóch, trzech najważniejszych ludzi w całym moim życiu. (…) Jako filozof interesował się tajemnicą człowieka. Jego antropologia była zbieżna z antropologią teologiczną Kościoła, a w szczególności św. Jana Pawła II. I to właśnie dlatego w 1980 r. Papież ściągnął go z Polski do Rzymu, aby pomógł ówczesnemu ks. Caffarrze w tworzeniu Instytutu dla Studiów o Małżeństwie i Rodzinie. W ten sposób stał się jednym z jego filarów i założycieli. Był to człowiek, który pozostawia ogromne dziedzictwo, ponieważ zostawił po sobie niezatarty ślad w sercach wielu ludzi, bo on nigdy nie kłamał, nie oszukiwał. To był naprawdę człowiek o czystym sercu.“
Na zakończenie liturgii pogrzebowej w imieniu rodziny głos zabrała córka profesora Grygiela. Podkreśliła, że jej ojciec miał wielki dar nawiązywania relacji. Dlatego ich rodzina poszerzała się o wciąż nowych przyjaciół. Ale stałym domownikiem w tej wielkiej rodzinie był też zawsze Bóg – dodała Monika Grygiel.
„Bóg zawsze był dla nas jakby dodatkowym domownikiem, kimś konkretnym w naszym życiu. Miłość do Boga dawała Tacie wolność, wolność, by wszystko pozostawić i pójść za Nim. Był wolny i wierny. Wierny Chrystusowi, również wtedy, gdy ta wierność oznaczała problemy podczas komunistycznego reżimu, oraz kiedy zdobył się na wielką ofiarę osobistą i rodzinną, by udać się za Janem Pawłem II do Rzymu, a także kiedy z bólem widział, jak przekształca się to tak cenne dzieło, którym był Instytut Jana Pawła II. Wiara i miłość dały mu wolność, dzięki czemu mógł opuścić kraj, instytucje, dobra materialne, ilekroć czuł, że jest to konieczne, by zachować wierność Chrystusowi“.
