Jadwiga żyła w XII wieku i była córką Bertolda IV i Agnieszki, hrabiów zamku Andechs (Bawaria). Otrzymała staranne wychowanie i wykształcenie w domu rodzinnym i u benedyktynek. W trzynastym roku życia poślubiła Henryka I Brodatego, księcia Wrocławia, z którym miała pięcioro dzieci. Ostatnie 30 lat pożycia małżeńskiego Jadwiga i Henryk Brodaty przeżyli wstrzemięźliwie, związani uroczystym ślubem czystości.

Ostatnie lata życia spędziła w ufundowanym przez siebie klasztorze cysterek w Trzebnicy, w którym pod koniec życia – na ręce swojej córki Gertrudy – złożyła śluby zakonne. Wyczerpana surowym życiem mniszki Jadwiga zmarła 15 października 1243 r. Kanonizował ją Klemens IV w 1267 r. Jej relikwie spoczywają w Trzebnicy.

Jest czczona jako patronka Polski, Śląska, archidiecezji wrocławskiej i diecezji w Gorlitz; miast: Andechs, Berlina, Krakowa, Trzebnicy, Wrocławia, Europy; uchodźców oraz pojednania i pokoju.

W ikonografii św. Jadwiga przedstawiana jest jako młoda mężatka w długiej sukni lub w książęcym płaszczu z diademem na głowie, czasami w habicie cysterskim. Jej atrybutami są: but w ręce, krzyż, księga, figurka Matki Bożej, makieta kościoła w dłoniach, różaniec.