Św. Jan urodził się w Dukli na Podkarpaciu w rodzinie mieszczańskiej, prawdopodobnie w 1414 r. Uczył się w rodzinnym mieście oraz w Krakowie. W młodości przez pewien czas przebywał na pustelni. Po jej opuszczeniu wstąpił do zakonu franciszkanów konwentualnych (czarnych). Jako kapłan pełnił różne funkcje, przede wszystkim zasłynął jako kaznodzieja, spowiednik oraz gwardian w klasztorach w Krośnie i Lwowie.

W 1463 r. postanowił wstąpić do nowego wówczas odłamu franciszkanów – bernardynów. Swoją posługę wypełniał z wielką gorliwością nawet po utracie wzroku oraz cierpiąc na niedowład nóg. Nie mogąc sam czytać, prosił, aby mu odczytywano teksty brewiarza i w ten sposób uczył się ich na pamięć. Zmarł w opinii świętości we Lwowie 29 września 1484 r.

Wstawiennictwu św. Jana przypisuje się cudowne ocalenie Lwowa w 1648 r. podczas oblężenia przez wojska Bohdana Chmielnickiego. Przywódca kozaków miał zobaczyć na niebie anioły. Odwrót ogłosił wypowiadając znamienne słowa: „Ja z Bogiem walczyć nie będę”.

Papież Klemens XII ogłosił Jana z Dukli błogosławionym w roku 1733, a Jan Paweł II kanonizował go w Dukli 10 czerwca 1997 r. Papież Klemens XII w 1739 r. ogłosił bł. Jana patronem Korony i Litwy. Św. Jan jest patronem archidiecezji przemyskiej, Lwowa, rycerstwa polskiego, jego postać widnieje w herbie Dukli.

W Dukli w Sanktuarium św. Jana z Dukli znajdują się relikwie tego świętego, który tam się urodził i wychował. Nieopodal miejscowości znajduje się pustelnia, w której spędził część swojego życia. Dukielskie sanktuarium od 22 października 2011 r. posiada również relikwie krwi św. Jana Pawła II. Są one czczone w każdą sobotę podczas nabożeństwa do Jana Pawła II. Tutaj również znajduje się „pokój papieski”, w którym Ojciec Święty nocował podczas pobytu w archidiecezji przemyskiej 9 i 10 czerwca 1997 r. Opiekunami tego miejsca są ojcowie bernardyni.