Teresa urodziła się 2 stycznia 1873 roku we francuskim mieście Alencon. Była najmłodszym z dziewięciorga dzieci Zelii Guerin i Ludwika Martin. Rodzice byli ludźmi pobożnymi (w 2008 roku wspólnie zostali beatyfikowani) i doświadczonymi przez cierpienie (wcześniej stracili już czwórkę dzieci). Również małej Teresce groziła śmierć, ponieważ matka nie mogła jej karmić. Z tego powodu najmłodsza córka trafiła pod opiekę pewnej wiejskiej kobiety, u której spędziła pierwszy rok życia. Po powrocie do domu Tereska krótko cieszyła się bliskością mamy, ponieważ ta zachorowała na raka i w sierpniu 1877 roku zmarła. Po jej śmieci cała rodzina przeprowadziła się do domu wuja Izydora w Lisieux.

13 maja 1883 roku Tereska została uzdrowiona z ciężkiej choroby za pośrednictwem Matki Bożej Zwycięskiej. Trzy lata później, w noc Bożego Narodzenia, otrzymała od Boga łaskę wzmocnienia w znoszeniu cierpień. W wieku 14 lat, kontemplując Jezusa ukrzyżowanego, Teresa odczuła wielkie pragnienie ratowania grzesznych dusz. Modliła się m.in w intencji nawrócenia pewnego mordercy nazwiskiem Pranzini’, który tuż przed wykonaniem kary śmiercu pocałował krucyfiks.

29 maja 1887 roku Teresa poprosiła swego ojca o pozwolenie na wstąpienie do zakonu karmelitańskiego. Podobną prośbę skierowała także do papieża Leona XIII. Mimo trudności związanych ze zbyt młodym wiekiem pragnienie dziewczyny zostało w końcu zrealizowane – 9 kwietnia 1888 roku 15-latka wstąpiła do Karmelu w Lisieux. Śluby zakonne Teresa złożyła 8 września 1890 roku, a rok później odkryła "małą drogę dziecięctwa duchowego". Młoda karmelitanka pragnęła, aby jej życie stało się aktem doskonałej miłości, a cierpienie możliwością jej pogłębienia i wykazania. Doświadczała ogromnej radości z oddania się Bogu, ale przeszła też przez ciemności zwątpienia i próby wiary. W lutym 1893 roku została mistrzynią nowicjatu, a rok później zmarł jej ojciec.

W 1895 roku Teresa ofiarowała się miłosiernej miłości Boga i została duchową siostrą kleryka, który przygotowywał się do misji. Napisała też pierwszy rękopis swych wspomnień, który wraz z dwoma kolejnymi rękopisami stanowi autobiografię świętej, wydaną dopiero po jej śmierci pod tytułem "Dzieje duszy". Jest to opis drogi Teresy do świętości poprzez trudy codziennego życia, jakim towarzyszyło całkowite zaufanie woli Bożej. 

W Wielki Piątek 1896 roku Teresa dostała pierwszego krwotoku z płuc. Niedługo później przeżyła „noc wiary”.  Bliska śmierci zawierzyła się Jezusowi, przeżywając z Nim swoją drogę cierpienia. Zmarła na gruźlicę 30 września 1897 roku.

Beatyfikacji (w 1923 roku) i kanonizacji (w 1925 roku) Teresy od Dzieciątka Jezus dokonał papież Pius XI. Mimo że spędziła życie w klauzurowym klasztorze, to w 1927 roku została ogłoszona – obok św. Franciszka Ksawerego – patronką misji. W ten sposób Kościół ukazuje, jak istotna w ewangelizacji jest modlitwa. W 1947 roku została również – obok św. Joanny d'Arc – główną patronką Francji, a w 100. rocznicę śmierci Jan Paweł II włączył św. Teresę z Lisieux do grona doktorów Kościoła. Przy tej okazji papież zaznaczył, że jej przykład – koncentrowania się na małych, ale ważnych sprawach – może pomóc w przekraczaniu racjonalizmu i praktycyzmu współczesnej kultury i cywilizacji nacechowanej dążeniem za wszelką cenę do sukcesu.