W kościelnym kalendarium niewiele jest takich świąt, które odnoszą się do konkretnego wydarzenia, a nie samej osoby. W tym wypadku jest to jak najbardziej uzasadnione. To, co stało się u bram Damaszku zapoczątkowało bowiem niezwykle ważny okres w rozwoju rodzącego się chrześcijaństwa.

Dzisiejsze święto przypomina o kluczowym aspekcie życia chrześcijańskiego. W tym roku dość szybko, bo już 10 lutego rozpocznie się Wielki Post. W Środę Popielcową znów usłyszymy słowa: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”. Często interpretujemy je w następującym schemacie: to JA sam mam się nawrócić, JA sam muszę zacząć lepiej żyć, być dobrym dla innych ludzi, JA sam muszę zerwać z grzechem i zmienić swoje postępowanie. W tym celu podejmujemy np. różne postanowienia, które nie zawsze udaje się zrealizować, a wówczas mamy moralnego kaca, że znów się nie udało... Dzieje się tak przede wszystkim dlatego, że podejmując drogę nawrócenia za bardzo skupiamy się na sobie, zapominając, że sami z siebie niewiele możemy uczynić.

Św. Paweł pisząc do Filipian przywołuje wydarzenie spod Damaszku opisując je słowami: „sam zostałem zdobyty przez Chrystusa Jezusa” (Flp 3, 12b). Prorok Jeremiasz pisze z kolei, że został uwiedziony przez Pana (Jr 20, 7). Bóg nie pozostawia człowieka samego na drodze nawrócenia. To Bóg jest inicjatorem, to Bóg daje łaskę, aby na tę drogę wejść i nią kroczyć. Stawia też na niej innych ludzi (jak Ananiasza w przypadku Szawła), którzy są niezbędną pomocą i oparciem w procesie zmiany życia, aby było ono bardziej Boże. Nie zmniejsza to osobistej odpowiedzialności każdego z nas. Trzeba jednak pamiętać, że nawrócenie nie jest jednostronnym ludzkim aktem, ale zakłada aktywną współpracę z łaską Bożą, aby dać się zdobyć Chrystusowi.