Andrzej urodził się 30 listopada 1591 roku w Strachocinie koło Sanoka. W latach 1606–1611 kształcił się w jednej ze szkół jezuickich. 31 lipca 1611 roku, w wieku 20 lat, wstąpił do jezuitów w Wilnie, gdzie w 1613 roku złożył pierwsze śluby zakonne. Święcenia kapłańskie otrzymał 9 lat później, 12 marca 1622 roku.

Andrzej pracował jako kaznodzieja, spowiednik, wychowawca młodzieży. Podejmował szczególne wysiłki na rzecz pojednania prawosławnych z katolikami. Jako misjonarz przemierzał rozległe obszary, aby nieść Dobrą Nowinę ludziom opuszczonym i religijnie zaniedbanym.

Od roku 1652 pełnił urząd kaznodziei w kościele św. Stanisława w Pińsku, mieście pogranicza Rusi i prawosławia, które często było miejscem walk i zatargów. W roku 1655 miasto zostaje zajęte przez wojska carskie. Dwa lata później jest już w rękach polskich i jezuici mogą wrócić tu do pracy. Ale jeszcze w tym samym roku Kozacy ponownie najeżdżają Polskę i w maju roku 1657 Pińsk zajmuje oddział kozacki. Najbardziej zagrożeni jezuici: Maffon i Bobola opuszczają miasto i ratują się ucieczką.

Andrzej Bobola uciekł do Janowa, a stamtąd do wsi Peredił. Kiedy do Janowa dotarły oddziały kozackie, zaczęły mordować Polaków i Żydów. Wypytywano, gdzie jest o. Andrzej. Jezuita chciał ratować się ucieczką. Kiedy dojeżdżał do wsi Mogilno, napotkał oddział żołnierzy. Kozacy okrutnie męczyli kapłana, w końcu powiesili go na rynku miejskim za nogi głową w dół i dobili szablą. Andrzeja Bobola zmarł śmiercią męczeńską 16 maja 1657 roku.

Kiedy kozacy wycofali się, ciało kapłana przeniesiono do miejscowego kościoła. Później jezuici przenieśli je do Pińska, pochowali w podziemiach kościoła klasztornego i zapomnieli o nim. Dnia 16 kwietnia 1702 roku Andrzej ukazał się rektorowi kolegium pińskiego i wskazał swój grób. Ciało znaleziono nietknięte. Zaczęły się mnożyć łaski i cuda.

Andrzej został beatyfikowany 30 października 1853 roku, a 17 kwietnia 1938 roku Pius XI kanonizował go w Rzymie. W 2002 roku watykańska Kongregacja Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów nadała św. Andrzejowi Boboli tytuł drugorzędnego patrona Polski. Uroczystego ogłoszenia św. Andrzeja Boboli patronem Polski dokonał kard. Józef Glemp w Warszawie 16 maja 2002 roku.

Św. Jan Paweł II zauważył, że życie św. Andrzeja Boboli „symbolizuje jakiś wielki okres dziejów Polski, Polski unijnej, Rzeczpospolitej trzech narodów, Polski, w której wraz z unią znalazły się także dwie odmiany chrześcijaństwa: chrześcijaństwo łacińskie-rzymskie i chrześcijaństwo wschodnie, zarówno w formie prawosławnej, jak też i w formie katolickiej, to znaczy Kościół unicki. To wszystko należy do naszej historii, do historii narodu, do historii Kościoła”. Papież podkreślił ponadto, iż „postać ta pozostaje bardzo wymowna. Bóg pozwolił świętemu Andrzejowi stać się znakiem, znakiem nie tylko spraw przeszłych, ale także i spraw, na które czekamy, do których się przygotowujemy, znakiem nie tylko tego, co dzieliło i dzieli, a dzieliło aż do śmierci męczeńskiej, ale także tego, co ma połączyć. Kościół w uroczystość świętego Andrzeja Boboli modli się właśnie o to zjednoczenie chrześcijan, ażeby byli jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie”.