Antoni (Ferdynand) Padewski urodził się ok. 1195 roku w Lizbonie, w zamożnej mieszczańskiej rodzinie. W wieku 15 lat wstąpił do zakonu augustianów, w którym studiował pisma Ojców Kościoła i teologów średniowiecznych oraz nauki przyrodnicze. W 1220 roku Ferdynand był świadkiem sprowadzenia do Coimbry z Maroka ciał pięciu męczenników franciszkańskich, którzy zginęli z rąk Saracenów. Wydarzenie to sprawiło, że podjął decyzję o dalszym życiu w zakonie braci mniejszych, gdzie przyjął imię Antoni.

Już rok później wziął udział w kapitule generalnej franciszkanów, która odbywała się w Asyżu. Tam po raz pierwszy zetknął się ze św. Franciszkiem. Po kapitule został wysłany do pustelni w Montepaolo (w pobliżu Forli), w której czas wypełniały mu odprawianie Mszy świętej, modlitwa i praca w kuchni. Podczas święceń kapłańskich po raz pierwszy wygłosił kazanie w Forli i wzbudził powszechny zachwyt, ponieważ mówił mądrze, a zarazem prosto, zrozumiale, prostym językiem łacińskim. Niedługo potem od władz kościelnych otrzymał misję głoszenia i został wędrownym kaznodzieją. W wypełnianiu tego powołania nie przeszkadzało mu pełnienie innych ważnych obowiązków (w latach 1224-1227 był kustoszem we Francji, a w latach 1227-1230 – prowincjałem w północnych Włoszech).

W 1223 roku Antoni otrzymał od św. Franciszka nominację na profesora teologii (jako pierwszy w zakonie), a klasztor Santa Maria della Puglione został miejscem pierwszego studium teologicznego w Bolonii. Siedem lat później zrzekł się wspomnianego urzędu prowincjała i na kapitule generalnej otrzymał uprawnienia do głoszenia Słowa Bożego w całym zakonie. Antoni zamieszkał w Padwie, gdzie oddał się kaznodziejstwu i działalności społecznej. Ze względu na pogarszający się stan zdrowia zaprzestał podróży i ograniczał się do głoszenia kazań na terenie miasta.

Ostatnie dni swego życia Antoni spędził w klasztorze ufundowanym przez hrabiego Tisso z Camposampiero na terenie jego posiadłości. Mieszkał w pustelni na drzewie orzechowym, schodząc z niej jedynie na wspólne modlitwy ze współbraćmi. 13 czerwca 1231 roku stracił przytomność, a gdy ją odzyskał poprosił o przewiezienie go do klasztoru Świętej Maryi w Padwie. Po drodze zatrzymano się w klasztorze w Arcella, gdzie jeszcze tego samego dnia zmarł.

Od dnia pogrzebu grób Antoniego stał się miejscem licznych pielgrzymek i cudów. Już miesiąc później biskup, duchowieństwo i mieszkańcy Padwy wysłali do papieża specjalną delegację z prośbą o zaliczenie Antoniego w poczet świętych. 30 maja 1232 roku, w uroczystość Zesłania Ducha Świętego, Grzegorz IX kanonizował franciszkańskiego kaznodzieję w katedrze w Spoleto. Natomiast 16 stycznia 1948 roku Pius XII ogłosił św. Antoniego z Padwy Doktorem Kościoła, nazywając go Doktorem Ewangelicznym.