Urodził się – jako Adam Chmielowski – 20 sierpnia 1845 roku w Igołomii k. Krakowa. Osiem lat później zmarł jego ojciec, a w 1859 roku osierociła go matka. Walczył w powstaniu styczniowym, podczas którego – w przegranej bitwie pod Mełchowem – został ranny, w wyniku czego amputowano mu jedną nogę. Wydostawszy się z niewoli, wyjechał do Paryża, choć nie na długo. Po amnestii w 1865 roku trafił do Warszawy, gdzie rozpoczął studia malarskie, które kontynuował w Monachium. Od 1874 roku – po powrocie do kraju – tworzył dzieła coraz wyraźniej nacechowane tematyką religijną. W latach 80. XIX wieku namalował m.in. słynny obraz Ecce Homo.

W końcu Adam Chmielowski podjął decyzję o wstąpieniu do jezuitów. Jednak po zaledwie sześciu miesiącach opuścił zakonny nowicjat. Udał się na Podole do swego brata Stanisława, gdzie związał się z III zakonem franciszkańskim. Podjął też pracę apostolską wśród ludności wiejskiej. W 1884 roku wrócił do Krakowa, aby poświęcić się służbie bezdomnym i opuszczonym. Trzy lata później – za zgodą kard. Albina Dunajewskiego – przywdział habit, a w 1888 roku złożył na jego ręce śluby, dając początek nowej rodzinie zakonnej: Zgromadzeniom Braci Albertynów i Sióstr Albertynek. Brat Albert prowadził szeroką działalność apostolską i charytatywną na rzecz ubogich: organizował przytuliska, prowadził kwesty, zakładał domy dla sierot, kalek, starców i nieuleczalnie chorych, szukał zajęcia dla bezrobotnych. Służbę na rzecz bezdomnych i nędzarzy uważał za formę kultu Męki Pańskiej.

Brat Albert zmarł w opinii świętości 25 grudnia 1916 roku w Krakowie. W tym samym mieście w 1983 roku został ogłoszony błogosławionym przez Jana Pawła II. Sześć lat później w Rzymie polski papież dokonał jego kanonizacji. Relikwie św. Brata Alberta znajdują się w krakowskim Sanktuarium Ecce Homo.