Treść tych przekazów spisała właśnie s. Łucja, bowiem dwójka jej towarzyszy zmarła na kilka lat po samym wydarzeniu. Kanonizował ich Papież Franciszek w 100 lat po tym, jak ukazała się im Matka Boża. Z kolei urodzona 28 marca 1907 r. w Aljustrel Łucja przeżyła jeszcze wiele lat, najpierw wstępując do Instytutu Św. Doroty w Hiszpanii, a w 1948 r. przenosząc się do klasztoru karmelitanek bosych w Coimbrze w Portugalii. Zmarła tam 13 lutego 2005 r. Doznane objawienia mocno wpłynęły na całe jej życie. W dekrecie o heroiczności jej cnót czytamy: „wiele z jej cierpień płynęło właśnie stąd: zawsze była ukryta, chroniona, strzeżona. Można dostrzec w niej cały wysiłek o utrzymanie równowagi między wyjątkowością wydarzeń, których była świadkiem, i zwyczajnością życia monastycznego, takiego jak Karmel”.

Papież zatwierdził również dzisiaj męczeński charakter śmierci 10 duchownych i 10 świeckich z Sewilli. Zabito ich w ciągu hiszpańskiej wojny domowej w 1936 r. Pośród nich znaleźli się m.in. ks. Manuel González-Serna Rodríguez, ks. Mariano Caballero Rubio oraz kleryk Enrique Palacios Monrabà.

Pozostałe 4 osoby, co do których podpisano dekrety o heroiczności cnót to: brazylijski salezjanin Antônio de Almeida Lustosa zaangażowany w pomoc ubogim (zm. 1974 r.), ksiądz z Republiki Wenecji, Antonio Pagani, będący m.in. teologiem franciszkańskim na Soborze Trydenckim (zm. 1589 r.), s. Mary Lange, pochodząca z Kuby, ale posługująca w USA, gdzie założyła Zgromadzenie Sióstr Oblatek Opatrzności (zm. 1882 r.), oraz s. Anna Cantalupo pomagająca w Katanii ubogim, sierotom wojennym oraz żołnierzom przechodzącym przez Sycylię na północ podczas II wojny światowej (zm. 1983 r.).