Założyciel salwatorianów większość życia spędził w Rzymie, gdzie powołał do istnienia swoje dzieło apostolskie, dlatego jego beatyfikacja odbyła się właśnie w Wiecznym Mieście. „To dla rodziny salwatoriańskiej historyczny moment. Wszyscy czekaliśmy niecierpliwie na zakończenie procesu beatyfikacyjnego, który toczył się od prawie 80 lat” – powiedział w rozmowie z Radiem Watykańskim salwatorianin, ks. Adam Teneta.

Zaznaczył, że nauczanie i życie o. Franciszka Jordana mogą być wzorem dla współczesnego Kościoła działającego w zsekularyzowanym świecie. „Nasz założyciel pragnął, aby wszyscy ludzie poznali Chrystusa. Było to także w czasach słabnącej wiary, w epoce Kulturkampfu” – zaznaczył postulator procesu beatyfikacyjnego.

„Chciał, aby zadania głoszenia Ewangelii podjęli się wszyscy ochrzczeni, by jego dzieło apostolskie objęło wszystkich ludzi, a misja, którą podejmują salwatorianie, dotarła do krańców ziemi – powiedział w rozmowie z papieską rozgłośnią ks. Adam Teneta. – Pragnął, aby dzieło głoszenia Ewangelii realizować za pomocą wszystkich dostępnych sposobów i środków, do użycia których natchnie miłość Chrystusa. To jest szczególnym darem, jaki nowy błogosławiony niesie dla Kościoła i dla świata –przesłanie uniwersalności apostolskiej, przekonanie, że wszyscy ochrzczeni są wezwani do tego, aby świadczyć o Chrystusie.“

Jan Chrzciciel Jordan urodził się w 1848 r. w niemieckim Gurtweil w archidiecezji Fryburg. Ze względu na niezdolność ojca do pracy musiał zarabiać na utrzymanie swojej rodziny zaraz po ukończeniu szkoły podstawowej. Chcąc realizować powołanie kapłańskie, rozpoczął naukę, najpierw prywatne, dzięki życzliwości miejscowych księży, którzy uczyli go łaciny. Następnie przez cztery lata uczył się w gimnazjum w Konstancji. Kolejnym krokiem do kapłaństwa były studia filologiczne i teologiczne na uniwersytecie we Fryburgu. W wieku 30 lat, 21 lipca 1878 roku, przyjął święcenia kapłańskie.

Jego biskup wysłał go do Rzymu, aby studiował języki orientalne w Instytucie Sant’Apollinare. Z Rzymu udał się do Ziemi Świętej i studiował w Ain Warqa, maronickim ośrodku naukowym w Libanie (1880). W Ziemi Świętej otrzymał jasną wizję swojego powołania do założenia dzieła apostolskiego, którego celem byłoby głoszenie Ewangelii Zbawiciela świata.

8 grudnia 1881 r. o. Franciszek Jordan założył w kaplicy św. Brygidy w Rzymie Apostolskie Towarzystwo Nauczania, które z czasem przekształciło się w Towarzystwo Boskiego Zbawiciela (Salwatorianie). Dwa lata później założył wspólnotę żeńską, która wkrótce stała się niezależnym zgromadzeniem zakonnym. 8 grudnia 1888 roku, z pomocą Teresy von Wüllenweber, obecnie bł. Marii od Apostołów, założył w Tivoli, niedaleko Rzymu, Zgromadzenie Sióstr Boskiego Zbawiciela.

Udało mu się również zorganizować kilka prężnie rozwijających się grup świeckich, zainteresowanych wypełnianiem tej samej apostolskiej misji Kościoła. Zdecydowany, by użyć wszystkich środków i sposobów do osiągnięcia celu jego pracy, rozpoczął wkrótce nowe apostolaty, a jego instytut zaczął się rozrastać. Już w 1890 roku Watykan powierzył mu prefekturę apostolską misji w Assam, w północno-wschodnich Indiach. Następnie dzieło ojca Franciszka Jordana rozpoczęło swoją posługę w różnych krajach Europy i Ameryki. W 1915 roku, wraz z nasileniem działań militarnych w ramach I wojny światowej, władze Towarzystwa musiały przenieść się do Szwajcarii.

Franciszek Jordan zmarł 8 września 1918 r. w Tafers koło Fryburga w Szwajcarii i został pochowany, z polecenia biskupa diecezjalnego, w miejscowym kościele. W 1956 r. jego doczesne szczątki zostały przeniesione do Rzymu i złożone w bocznej kaplicy domu generalnego salwatorianów. Jego proces beatyfikacyjny rozpoczął się w Rzymie w 1942 r. Ojciec Franciszek Jordan został ogłoszony Sługą Bożym 14 stycznia 2011 r. przez papieża Benedykta XVI, a dekret o cudzie został zatwierdzony 19 czerwca 2020 r. przez Papieża Franciszka.