Praca misyjna skoncentrowana jest nie tylko na niesieniu wsparcia duchowego, ale także wsparcia materialnego. Powstał pomysł, aby w Kiabakari stworzyć ośrodek zdrowia, przedszkole, szkołę podstawową, internat dla dzieci. Opracowano projekty, które mają  ułatwić szansę rozwoju osobom najbardziej dotkniętym przez los. Jednym z nich jest organizacja Centrum Edukacyjno- Fundacyjnego im. Jana Pawła II.

Nowoczesna edukacja da ogromną szansę rozwoju dzieciom i młodzieży i pomoże im polepszyć warunki życia w przyszłości. Obecnie uczniowie często pokonują długie i trudne trasy, aby dostać się do szkoły, co niekorzystnie wpływa zarówno na ich kondycję fizyczną jak i efektywne wykorzystanie czasu w ciągu dnia. Do szkoły średniej uczęszcza już tylko co dwudzieste dziecko. Same budynki szkolne przypominają bardziej glinianą chatkę niż placówkę oświatową. Dlatego w budowanym w Kiabakari Centrum powstała już nowoczesna szkoła podstawowa i przedszkole. Planowana jest także duża świetlica, która stanie się dla każdego ucznia miejscem odpoczynku i miejscem do utrwalenia przerobionego materiału. Warunki domowe młodych Tanzańczyków często nie pozwalają na skupieniu się na nauce. W przyszłości powstanie także szkoła zawodowa dla dorosłych kobiet, które w borykają się z trudnościami finansowymi i brakiem wsparcia ze strony najbliższych. Ponad 30% społeczeństwa tego afrykańskiego kraju to kobiety, które same prowadzą gospodarstwa domowe i same wychowują dzieci. Ze względu na tragiczną przeszłość wielu mieszkańców Afryki, w tym nieustające konflikty zbrojne pomiędzy plemionami oraz ciągłe i powszechne  ubóstwo pierwszym i najważniejszym celem działalności misyjnej powinno być wychowanie młodego pokolenia. Poznanie i umiejętność rozumienia innych, docenianie różnorodności kultur, ciekawość i nieodrzucanie nieznanego pozwolą w pełni się rozwijać i unikać w przyszłości sporów na tle etnicznym czy ekonomicznym.

Tanzania
Tanzania jest krajem niejednorodnym kulturowo. Bogata mieszanka grup etnicznych, których jest ponad 120, oraz stosunkowo niezbyt odległe w czasie zjednoczenie dwojga niegdyś odrębnych organizmów polityczno-ustrojowych Tanganiki i Zanzibaru stanowi o tym, że budowanie jednoczącej wszystkich obywateli tożsamości narodowej Tanzańczyków trwa nadal. Fundament wspólnego domu jest kultura i język swahili, powstałe , powstała z z połączenia wpływów arabskich, hinduskich i afrykańskich,. Nazwa swahili pochodzi od arabskiego słowa sawahil – „wybrzeże”. Poza dwoma językami państwowymi swahili i angielskim w Tanzanii używanych jest około 100 języków, głównie z rodziny Bantu. Do największych liczebnie grup etnicznych zaliczają się Sukuma i Nyamwezi (łącznie ponad 6 milionów członków), Chagga (ponad 1 milion), Zaramo, Makonde, Haya, Shirazi itd. Jedną z najmniejszych grup etnicznych są Sandawe, mieszkający w lasach koło politycznej stolicy państwa Dodomy, w centralnej części Tanzanii. Posługują się tzw. click language – językiem podobnym do używanego przez Buszmenów z Kalahari.  W samym regionie Mara, jednym z najbardziej zaludnionych regionów Tanzanii, żyje ponad 20 grup etnicznych. Do głównych należą – Kurya, Jita, Luo, Kwaya, Simbiti, Zanaki, Shashi, Nata, Issenye, Kiroba, Kabwa, Kerewe, Sukuma, Ikizu, Ruli, Sweta. Bogactwo grup etnicznych pozwala lokalnym pracodawcom na obsadzenie stanowisk pracy zgodnie z predyspozycjami, którymi charakteryzują się członkowie danej grupy.

W bezpośrednim sąsiedztwie Jeziora Wiktorii oraz na znajdujących się na nim wyspach życie codzienne i praca mieszkańców zdominowana jest przez rybołówstwo. Wpływ ogromnego zbiornika słodkiej wody, który nie tylko poi, ale i żywi, jest nie do przecenienia na kontynencie, gdzie deficyt wodny i żywnościowy jest jednym z głównych problemów ludności. Jeśli chodzi o lokalną twórczość artystyczną, jedną z bardziej znanych postaci jest malarz Florian Ludovick Kaija. Artysta pochodzi z Bukoby w zachodniej Tanzanii, na stałe mieszkający w Dar es Salaam. Jego prace dotarły do wielu krajów, m.in. do Stanów Zjednoczonych, Włoch, Polski, Szwecji i innych. 
W Tanzanii króluje powszechnie potrawa o nazwie ugali. Ugali jest dużą gotowaną, mączną kluchą. Spożywa się ją zarówno w daniach mięsnych, jak i jarskich. Swój udział w kuchni tanzańskiej (poza rybami) mają także owady. Smażone pasikoniki, ważki oraz inne insekty stanowią prawdziwy przysmak w niektórych grupach etnicznych w Tanzanii. Kurzy żołądek zaś przeznaczony jest według protokołu dla gościa honorowego przy stole. Bardzo ważnym zwyczajem jest tutaj pozostawianie niewielkiej resztki jedzenia po każdym posiłku. Oznacza to, że gość się najadł. W przeciwnym razie gospodarz może poczuć się urażony, że jedzenia było za mało.

Fundacja Kiabakari
Aby wszelkie podejmowane w Tanzanii przedsięwzięcia pomocowe mogły się rozwijać, w roku 2008 powstała Fundacja Kiabakari, posiadająca status Organizacji Pożytku Publicznego. Głównym celem Fundacji jest zwalczanie nędzy i nierówności społecznych w krajach rozwijających się. Swoje działania Fundacja opiera na pracy wolontariuszy. Działania Fundacji skierowane są do wszystkich ludzi, którzy potrzebują pomocy, bez względu na ich pochodzenie etniczne, płeć, przekonania religijne, obejmują takie dziedziny życia, jak wychowanie, edukacja, zdrowie, praca, bezpieczeństwo żywnościowe, kultura oraz środowisko naturalne. 

Fundacja Kiabakari:
Wspiera Fundusz Szkolny, umożliwiając dzieciom z ubogich rodzin naukę w szkole i przedszkolu; 
Stawia budynki do celów oświatowych (szkoła podstawowa, przedszkole, świetlica, dwa budynki internatów dla kilkuset uczennic i uczniów);
Prowadzi akcję dożywiania dzieci oraz wspiera Fundusz Sanitarny;
Wspiera działalność ośrodka zdrowia i Funduszu Zdrowia a także budowę Kliniki Okulistyczno-Stomatologicznej,  jedynej tego typu w regionie;
Zakupiła wysokowydajne ogniwa fotowoltaiczne na dachy budynków medycznych;
Finansuje i wspiera ośrodek dla dzieci z albinizmem (ogrodzenie, wartownia, dormitorium).

Obecnie Fundacja Kiabakari prowadzi zbiórkę na sfinasowanie szkolnych wyprawek dla 350 uczniów, którzy rozpoczną nowy rok szkolny w styczniu 2023 roku. Każda forma wsparcia będzie dla Fundacji nieocenioną pomocą:
https://www.siepomaga.pl/na-wyprawki

opr. Barbara Munk na podstawie materiałów Fundacja Kiabakari