Na początku homilii, kardynał przypomniał biografię Ludwiki Szczęsnej, która po wstąpieniu do zgromadzenia przybrała imię zakonne Klara. Urodziła się w zaborze rosyjskim 155 lat temu. W wieku 17 lat opuściła dom rodzinny i zarabiała na życie jako krawcowa. Razem z biskupem Janem Sebastianem Pelczarem założyła w Krakowie Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego i została jego pierwszą przełożoną generalną.

Kardynał odniósł się do usłyszanego w Liturgii Słowa fragmentu księgi Pieśni nad Pieśniami, podkreślając, że największym charyzmatem w życiu błogosławionej Matki Klary była miłość. – Ostatnie słowo należy do miłości, bo to dzięki ukrzyżowanej miłości i zmartwychwstaniu Jezus Chrystus odniósł decydujące zwycięstwo nad mrocznymi siłami zła, grzechu i śmierci. Wiedziała o tym dobrze błogosławiona Matka Klara. Dlatego wybrała Jezusa i poszła Jego drogą miłości i służby.

Skomentował również słowa Ewangelii o Marii i Marcie i zauważył, że Matka Klara, przez kontemplację i działalność, łączyła w swojej działalności obie postawy ewangelicznych kobiet. – Cała rzecz polega na harmonijnym połączeniu tych obu rzeczywistości – miłości Boga i bliźniego, modlitwy i pracy. Przykładem takiej postawy jest właśnie ideał życia zapisany w konstytucjach Zgromadzenia Sióstr Sercanek.

Na zakończenie wspomniał Jana Pawła II i jego bliskie kontakty z Siostrami Sercankami, z którymi współpracował już w krakowskiej kurii, a potem, podczas trwania pontyfikatu, w Watykanie.

Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego, zwane sercankami,  zostało założone 15 kwietnia 1894 roku przez biskupa Józefa Sebastiana Pelczara (kanonizowanego w 2004 roku) i Matkę Klarę Ludwikę Szczęsną (beatyfikowaną w 2015 roku). Duchowym znakiem zgromadzenia jest symbol zranionego serca Chrystusa, a źródłem życia duchowego – kontemplacja miłości Bożej, objawionej w Najświętszym Sercu Pana Jezusa.