Kard. Sapieha był biskupem diecezjalnym krakowskim w latach 1911–1951 (od 1926 arcybiskupem metropolitą). Uznawany za jedną z czołowych postaci w dziejach Kościoła polskiego I połowy XX wieku. Nazywany Księciem Niezłomnym, był niewzruszonym fundamentem katolickiego oporu przeciwko okupacji nazistowskiej.

Pierwszy raz Karol Wojtyła zetknął się z kardynałem Sapiehą 3 maja 1938 w Wadowicach - został przez niego bierzmowany. Trzy dni później 6 maja 1938, kiedy Sapieha wizytował Gimnazjum im. Marcina Wadowity na powitanie arcybiskupa mowę wygłosił m.in. Wojtyła - wówczas jako uczeń kl. VIII. Kard. Sapieha zwrócił szczególną uwagę na przemawiającego ucznia, wypytując go o plany na przyszłość. Zmartwił się usłyszawszy odpowiedź, że wybranym przez Wojtyłę kierunkiem studiów ma być polonistyka. Jesienią 1942 przyjmuje tajnie Wojtyłę do seminarium duchownego w Krakowie. Od 1944 alumni mieszkają w pałacu Księcia Metropolity Adama Sapiehy i zaczynają nosić strój duchownego. "Z tym jednak, że w przypadku tego [Wojtyły] alumna powstały pewne komplikacje. Otóż przerwał on pracę w fabryce [Solvey]. O absentującego się robotnika zaczął się upominać tzw. "Urząd Pracy". Do domu nadchodziły monity o wymowie listów gończych. Młody alumn znalazł się w sytuacji zagrożenia." Książę Sapieha polecił załatwić sprawę ks. Kazimierzowi Figlewiczowi. Mimo przeszkód kłopot udało się rozwiązać. Adam Sapieha czuwał nad rozwojem intelektualnym i duchowym Wojtyły, dyskretnie kierując jego krokami. 9 listopada 1944 Sapieha podarowuje Wojtyle tonsurę. Gdy w grudniu 1945 Wojtyła chce przejść z seminarium duchownego do zakonu, nie udzielił swego "placet", mówiąc alumnowi Wojtyle, że należy skończyć to, co się zaczęło. 18 lutego 1946 na akademii z okazji kardynalskiej nominacji Księcia Metropolity Wojtyła recytuje Kazanie o miłości Ojczyzny ks. Kajsiewicza. 13 października 1946 Sapieha udziela Wojtyle w kaplicy swej rezydencji święceń subdiakonatu.